Het is al weer een hele tijd geleden dat ik hier iets heb neergezet, maar nu moet het toch maar weer even. De moeder van m'n ex is overleden, en dat maakt weer allemaal emoties los. Ze is ruim twee weken geleden overreden door een vrachtwagen.
Nadat ik ongeveer twee maanden geen contact met m'n ex heb gehad, wat me trouwens erg goed heeft gedaan, heb ik hem ongeveer een maand gelden weer eens gebeld. Het was toen een beetje een ongemakkelijk gesprek, maar wel veel beter dan de gesprekken die we als laatst hadden gehad voor dat we geen contact meer hadden. Later die week heb ik hem met heel veel moeite zover gekregen om een keer af te spreken, om een fotoboek op te halen. Eigenlijk wilde hij niet afspreken, hij wilde mij voorlopig eigenlijk helemaal niet zien.
13 Juni hadden we uiteindelijk afgesproken. Ik wist niet precies hoe laat ik bij hem zou zijn, omdat ik met de trein vanaf m'n stage moest komen, dus ik stuurde hem een smsje vanuit de trein om te laten weten hoe laat ik aankwam. Als reactie kreeg ik een smsje dat het nu niet kon, z'n moeder was overleden. Ze was die ochtend overreden door een vrachtwagen. Heb hem meteen gebeld, even met hem gepraat, hij wist het toen zelf ook pas net. Daarna gelijk een vriendin gebeld, en verder de hele weg naar huis in de trein zitten huilen. En denk maar niet dat er dan iemand een zakdoek voor je heeft ofzo.
Later die week heb ik hem nog even gesproken, kreeg wel het idee dat hij het fijn vond om even met me te praten.
Vrijdag was er gelegenheid tot condoleren. Vond het best eng om daarheen te gaan. Had hem al zo lang niet meer gezien. De rest van zijn familie had ik sinds het uit was al helemaal niet meer gezien, behalve zijn moeder dan. Gelukkig viel het allemaal erg mee, om het zo maar te zeggen. Ik kon merken dat hij en zijn familie het fijn vonden dat ik gekomen was. Zaterdag was de begrafenis. Het was zo druk dat niet iedereen in de zaal paste. Ik was samen met een vriendin van mij. We stonden uiteindelijk in een soort van ontvangstzaaltje of zo. Heb niks kunnen zien, gelukkig wel kunnen horen. Ik vond het wel heel erg om de begrafenis zo mee te moeten maken. Voelde me een beetje buitengesloten zeg maar. Een paar maanden geleden was het allemaal zo anders geweest. Nu zat z'n nieuwe vriendin naast hem, en moest ik het maar zelf uitzoeken ergens achterin.
Later die week weer even met hem gesproken. Ik wilde heel graag met hem afspreken. Wil hem heel graag troosten, en zelf ook wel een beetje getroost worden. Hij wilde niet afspreken, omdat hij nu alleen maar met zijn familie wilde zijn. Dat begrijp ik wel, maar het deed mij wel pijn om dat te horen. Ik zou daar ook heel graag bij willen zijn. Het mag dan wel uit zijn, maar dat maakt het niet minder erg.
Afgelopen donderdag mocht ik dan uiteindelijk bij hem langskomen. Was wel een beetje onwennig allemaal. Bovendien moest ik telkens huilen en hij helemaal niet. We hebben wel gewoon normaal met elkaar kunnen praten. We hebben geen ruzie gemaakt, zoals het hiervoor dus telkens ging. Heb hem ook een beetje geprobeerd te vertellen hoe het voor mij allemaal voelt. Weet niet of hij het een beetje begreep. Ik zou ook niet weten wat hij er mee moet, maar ik wilde het gewoon even kwijt. Ik heb echt het gevoel dat iedereen begrijpt dat dit voor mij ook niet makkelijk is, behalve hij. Dat ik het nodig heb om het er met hem over te hebben, om samen met hem te huilen. Hij wil dat niet, hij wil afstand houden. Dus toen ik wegging was ik aan de ene kant opgelucht dat we wel normaal met elkaar om konden gaan, zonder ruzie en gedoe, maar aan de andere kant, had ik niet het gevoel dat ik er zelf iets mee opgeschoten ben. Maar dat heb ik maar voor me gehouden allemaal. Het is tenslotte zijn moeder.
Nou ja, tot vanmiddag dan. Vanmiddag fietste ik naar de supermarkt. Ik kom dan ook langs de begraafplaats. Hij kwam daar net vandaan rijden. Bij het stoplicht stond ik naast hem. Hij zag me wel, maar reageerde niet echt. Hij zat met een meisje in de auto. Ik wist niet wie dat was. Uiteindelijk deed hij toch maar het raam open. Bleek zij zijn ex van voor mij te zijn. Dat is toen ik iets met hem kreeg een heel gedoe geweest. Heb altijd m'n best gedaan om haar te ontwijken, tot nu toe was dat goed gelukt.
Ik ben gewoon zo boos dat hij met haar naar het graf is geweest. Dat wil ik ook zo graag. Ben op de begrafenis natuurlijk bij het graf geweest, maar niet met hem samen. Hij heeft haar al vier jaar haast niet gesproken, en toch gaat hij wel met haar naar het graf en met mij kan dat allemaal niet. Terwijl ik dat heel graag zou willen.
En nu ben ik natuurlijk ook weer zo tactvol geweest om dat allemaal tegen hem te zeggen.
Hoe een toevallige ontmoeting je hele zaterdag kan verpesten zeg.
Ik snap wel dat hij nu geen zin heeft om zich nu ook nog eens om mij te gaan bekommeren, maar ik had wel gehoopt op iets meer begrip of zo. Dat we elkaar zouden kunnen troosten of zoiets.