De ontmoeting...overweldigend,liefde op het eerste gezicht.....voor mij.
Hij een stadsmens ik een provinciaal meisje,dat niet veel gewend was,dan alleen deze heerlijke stad in het zuiden. hij bleef naar het zuiden komen,zo af en toe,belde mij,en ik was verrukt.Maakten afsprakendie fantastisch waren,en mijn verliefde gevoelens bleven alleen maar groeien. Daar mijn stad een kleine stad is vernam ik na maanden dat deze man een stevige relatie had..Mijn wereldje donderde in elkaaren ik confronteerde hem ermee,over datgene wat ik vernomen had......n tja,het klopte,maar zijn gevoelens voor mij waren bij hem ook ,,niet zomaar wat,,Daar ook ik een unieke vrouw ben,nam ik dit niet,en in de zomer van 2003 nam ik voor mij definitieve keuze..Ik inmiddels 44jaar,hij inmiddels 51 jaar...Met ontzettend veel verdriet nam ik afscheid,maar deze man bleef mij bellen,en zei,,de kogel moet door de kerk,ik wil je niet kwijt,ik ga vertellen dat ik niet meer zo doorga........januari 2004 is de vriendin uit het huis gegaan,en toen begon voor mij de hel.............4 dagen komen,vrijen,beminnen,fantastische gevoelens...........daarna afstand,stiltes,geen telefoon....kwam niet in zijn stad,hij wel in minstad,waar wij echt verliefd konden zijn.
Naarmate ons contact hechter was geworden,nam daarna de introvertie zijn plaats in...mocht minder weten,vertelde weinig tot niet meer.
Ik ging twijfelen,er kwamen ruzie,s,,,leugens enz enz.
In zijn stad had hij zijn leven waarvan ik niets wist,en interesse had hij alleen maar als hij hier was.....laat staan dat hij het in mijn kinderen had.
in november 2006 trof ik een andere vrouw aan zijn deur,en de sfeer van toen wil ik nooit meer meemaken.
het was niet meer de man die ik hier ontmoet had,het was een zeer introverte man die zijn juist verkregen vrijheid niet meer wilde opgeven,maar wel een vrouw om zich heen wilde hebben voor..alleen maar de leuke dingen....
het was een charmante man,zeer jeugdig van uiterlijk maar oud van binnen.
een man die geen verantwoording wilde afleggen..Van november 2006 tot 2 april 2007 hebben wij geen contact gehaden daarna is het eventjes hersteld tot 25 juni 2007.
De oude gevoelens kwamen weer boven van eenzaamheid
demonisering
afwijzing
anonimiteit
verdriet
heb het resoluut uitgemaakt,en bij elk telefoontje van hem 8 maanden lang genegeerd.
alle gevoel is weggeslagen,voel mij ontheemd,heb vreselijke huilbuien gehad,aan de dood gedacht.
Oude pijn stak wederom pijnlijk in mijn gedachtes,van vroeger.
Lange tijd is het goed gegaan,en heb mij volledig op mijn werk gestort,maar thuis zijn af en toe weer die vervelende tranen.
ik krijg flach-backs-van mooie vakantie,s,en geweldig momenten.
Hiep hiep hoera,ik ben van mijn ldvd af,dacht ik,maar ondanks mijn verwoedde pogingen tot afleiding,beheerst deze man na 10 jaar nog steeds mijn gedachtes.
Soms wil ik het van de daken schreeuwen,deze sterke moedige vrouw is bang hier nooit meer overheen te komen.
en daarop wil ik mijn verdriet gaan delen.
liefs Aleida.

ps-
deze man is 10 jaar lang in mijn leven geweest