hallo allemaal
moet even mijn verhaal van me afschrijven
vrouw van 35 mijn (nog) man 41 19 jaar samen en 11 jaar getrouwd 2 kindjes van 6 en 9
het begon allemaal 5 jaar geleden in november
toen kwam hij thuis van zijn werk en liet de bom barsten met als dat hij het niet meer wist en irritaties hij had tijd nodig
kon niks anders doen dan hem laten gaan
het was zwaar en moeilijk maar na 3 dagen kwam hij terug en wilde ervoor gaan veel gepraat en dat was moeilijk
het praten opzich niet maar het begrijpen maar ''dacht'' hem te begrijpen
ga er niet dieper op in omdat ik daar al verschillende blogs over heb

ongeveer 3 jaar geleden kwamen er problemen met zijn werk
en daardoor ook financiële problemen
regelmatig gevraagd wat er aan de hand was en hij zei elke keer het werk of de financiele situatie
wat voor mij erg aannemelijk was dus geloofde dat ook heilig
ik zag het licht aan het einde van de tunnel als alles opgelost is financieel word alles beter
en we zijn bijna op dat punt en dacht nog even volhouden
tot halverwege mei toen ik begon te merken aan bepaalde opmerkingen van er is meer aan de hand
dus ik ben gaan vragen en blijven vragen en toen kreeg ik alles over mij heen
het was zwaar en moeilijk gelukkig had hij de volgende dag afspraken dus we waren alleen savonds samen
dag daarna hebben we elkaar doodgezwegen met als gevolg dat de spanning zo hoog opliep en was werkelijk verschrikkelijjk
dat ik de stoute schoenen aangedaan heb savonds en ben gaan praten met hem
hij wist niet meer of hij nog van me hield en als hij aan het werk is mist hij mij niet en hij heeft bepaalde dromen die hij wil gaan verwezelijken
en die liggen voor mij nogal zwaar op de maag
hij is veel van huis soms wel aantal weken voor zijn werk vandaar
en het feit dat hij mij niet mist klopt niet
dus ik hem heb gezegd dat het beter is dat hij zijn spullen pakt en gaat nadenken over wat hij voeld en wil
en zodra hij daaruit is dat hij dan terug kon komen hij mocht gewoon bellen voor de kids maar ik wilde hem niet horen of zien
savonds in bed vroeg hij of ik wilde dat hij me vast hield en natuurlijk wilde ik dat maar alleen als hij dat ook wilde
en hij wilde dat ook dus in zijn armen gehuild en het ging steeds verder en uiteindelijk lieten we ons alle 2 gaan
na de sex gevraagt of hij spijt had en dat had hij niet ik ook niet al deed het wel pijn was misschien wel de laatste keer
volgende dag moestik even weg en vroeg hem thuis te blijven tot ik terug was en dat zou hij doen
toen ik terug was zei hij snel genoeg dat het tijd was om te gaan dus ik verroerde geen vin en zei ok
zijn reaktie was so snel hij greep mijn hand en trok me in zijn armen en vroeg me om niet stil te staan en goed voor mezelf te zorgen
de tranen rolde over mijn wangen en heb me los geduwt en gezegt ga nu maar word anders alleen maar moeilijker
we hebben wel af en toe gesproken via de app maar niet over de situatie alleen over de kids e dergelijke dingen
afgelopen woensdag kwam hij thuis na ruim een maand weg geweest te zijn
hij zou naar huis komen voor de kids en ik zou weg gaan
wilde hem nog steeds niet zien omdat het pijn doet maar heb me bedacht en ben thuis gebleven totdat hij thuis was
en dat was zwaar en moeilijk uiteindelijk toen ik op het punt stond om te gaan vroeg ik of hij wijzer geworden was en toen zei hij niet nu
de kinderen waren natuurlijk ook in huis dus ja praat ook niet makkelijk en toen zei hij anders kom je vanavond
dus ik savonds terug gegaan toen de kinderen al sliepen
en we hebben gepraat ik had stiekem hoop omdat hij mij kusjes gestuurd had via de app en meer van zulke kleine dingen
ook liet hij dingen zien en merken dat hij over was mja iedereen weet hoop doet leven
tijdens ons gesprek hij was zo kil en zo vlak hij zei dat ik een prachtvrouw was en dat hij wel degelijk van me houd
maar.... de irritaties zijn dromen stroken niet meer
maar zoveel van wat hij zei klopte niet in mijn hoofd het klopte niet
maar ik merkte wel dat het geen zin meer had ik moest het opgeven
waardoor ik meteen gezegd heb dat ik het de kinderen wil vertellen voordat hij terug naar zijn schip gaat
dus we hebben 2 dagen om het de kinderen te vertellen
ik kan niet meer op mijn tenen lopen als hun weten wat er aan de hand is kan ik mijn verdriet laten zien
samen besproken dat we het de volgende dag zouden doen als ze van school thuis waren
vervolgens vroeg hij of hij mij weg moest brengen omdat ik zo over stuur was
mja ik wilde niks meer van hem wil geen medelijden zei ik
ben uiteindelijk overstuur weg gereden en ben naar vrienden gegaan
en hun hebben mij pas laten gaan toen ik rustig was en hem laten weten dat ik in orde was zodat hij zich geen zorgen hoefde te maken
heb die nacht weinig tot niet geslapen voelde me boos verdrietig eenzaam en ik snapte er niks van het klopte allemaal niet
ben de volgende middag naar huis gegaan en heb hem gezegt ik blijf nu thuis en wil dat jij ook blijft voor de kinderen
ze hebben ons alle 2 nodig
hij was het daarmee eens en hebben die middag zitten praten rustig met wel veel verdriet
deed goed zo praten ondanks dat ik wist dat de beslissing gemaakt was
toen volgde het moment van de waarheid kinderen waren thuis uit school
we zaten met zijn 4e op de bank
hij vroeg aan mij wie verteld het jij of ik
ik vertelde hem dat hij het mocht vertellen het was immers zijn beslissing niet de mijne
dat was zwaar voor hem we hebben met zijn 4e zitten huilen op de bank en daarna geprobeerd dingen te doen met zijn 4e die de kinderen wilde
eerlijk verteld dat papa niet meer zoveel van mama houd als dat mama van papa houd enb dat papa daarom weg gaat
eerste vraag die we kregen was of er iemand anders was in 1 van ons leven
maar die is er niet bij geen van 2
toen ze eenmaal in bed lagen zijn wij weer gaan praten
heb ik verteld dat ik het niet begreep hij zegt van me te houden en dat ik een prachtvrouw ben maar hij is zo vlak en kil
en toen kwamen de emoties
en begon hem te begrijpen in wat hij vertelde enigste verschil is dat ik nog steeds een uitweg zie en hij niet meer
en krijg dat ook niet aan zijn verstand helaas
hij wilde op de bank gaan slapen maar ik wilde dat niet hebben hij hoort in ons bed
na beetje tegen sputteren gaf hij toe en zijn we samen naar bed gegaan zonder kus zonder elkaar vast te houden
zoals verwacht slecht geslapen alle 2
volgende dag nog meer gepraat en begon hem steeds meer te begrijpen en hij liet steeds meer emoties zien
en op een bepaald punt vertelde hij '' wat wij hebben opgebouwd in 19 jaar wil ik niet kwijt dus ik moet hier de grens trekken en kunnen we het in de toekomst omzetten in vriendschap want als we zo door gaan krijgen we ruzie en is alles weg en dat wil ik niet iedereen op de wereld mag mij haten behalve onze kinderen en jij''
en hij begon mij ook te troosten en ik hem
ik begrijp zijn irritaties nu zo goed en ik weet dat ik aan mezelf moet werken andersom precies het zelfde
maar de beslissing is gemaakt dus ik moet dit wel voor mezelf doen en niet voor hem
dat weet ik maar ik weet zeker dat zijn gevoel er nog is het is alleen zo dat die irritaties zo hoog zitten en zoveel is dat hij de rest niet meer ziet of kan zien
en enigszins begrijp ik dat ook het is namelijk al de 2e keer in deze situatie
maar ik dacht hem te begrijpen 4 en een half jaar terug maar merk nu dat dat niet zo was niet zoals ik dat nu doe
en voor hem is het net dejavu hij hoord dezelde dingen als toen
ik realiseer mezelf echt wel dat dit nodig was om ons alle 2 bepaalde dingen in te laten zien
maar nog steeds zie ik een uitweg een oplossing voor ons en hij helaas niet
we waren alle 2 zo moe begin van de avond door alle emoties logisch dus zijn samen optijd naar bed gegaan
en ik dacht dit is onze laatste nacht dus ik hem heb vast gepakt en hem gekust en we hebben sex gehad en tuurlijk was het dubbel
maar was ook fijn en we hebben er alle 2 geen spijt van
hij wilde zijn emoties niet laten zien omdat hij bang was dat ik er hoop uit zou halen
en tja niks is minder waar weet alleen niet of ik er hoop uit moet halen
misschien hou ik mezelf voor de gek ik weet het niet
wil hem nog steeds niet kwijt
en ik weet dat er een hele hoop is wat opgelost moet worden maar ik weet zeker dat we dat kunnen
voor nu hebben we afgesproken dat we het 2 tot 3 maanden laten rusten en dat we dan om de tafel gaan zitten om te kijken wat we willen
omtrent de scheiding en de kinderen we willen dit alle 2 goed oplossen voor ons en voor onze kinderen
het laatste uur is ingegaan vertelde hem dat hij tijd met de kids door moest brengen ik ben in de tuin gaan zitten
na 3 kwartier kwam hij bij me zitten en hebben we in elkaars armen zitten huilen en hij vertelde dat het hem ook echt pijn deed
en heb hem eerder gezegt dat ik weet dat het niet zo is maar het voeld wel alsof hij ons in de steek laat
en hij vertelde me dat hij het ook zo voelde dat hij ons in de steek laat en hij degene is die de deur dicht trekt
en doet pijn om hem zo te zien
we hebben zo wel een half uur gezeten en toen was het moment daar en was zwaar en moeilijk vroeg hem te laten weten als hij op plaats van bestemming was en dat zou hij doen
toen ik die bevestiging kreeg verteld ik hem dat hij zich geen zorgen om mij moest maken maar aan zichzelf moest denken
en dan zegt hij is makkelijker gezegt als gedaan en dat ik dat ook moest doen waarop ik antwoorde ill try

de afgelopen 2 en een halve dag die we nog samen waren hebben we veel gepraat hoe we alle 2 de dingen zien
bepaalde dingen op wille lossen
we hebben samen gehuild elkaar getroost onze liefde toch wel gedeeld op bepaalde punten en ook wel gelachen
we zijn ons alle 2 bewust dat we dit samen verknalt hebben
en voor nu stort hij zich op zijn droom en iks hoop met heel mijn hart dat hij zijn droom waar kan maken
en voor hem hoop ik dat hij gelijk krijgt en dat ik over een half jaar zeg dit was het beste wat we konden doen
maar voor mezelf hoop ik dat hij spijt krijgt en er wel weer voor wil gaan
weet alleen niet of dat rieel is om te hopen

sorry voor dit vreselijke lange verhaal maar als ik eenmaal begin kan ik niet meer stoppen
en het van me afschrijven helpt tis allemaal nog zo vers
nog geen 12 uur geleden is hij weg gegaan ''zucht''

liefs bacootje