De avond en de ochtend zijn het ergst. Wanneer het licht uit gaat, verschijn jij in mijn hoofd. Haal ik herinneringen op en vraag ik me af hoe het ineens, na al die hoop, heeft kunnen eindigen. Zonder het nemen van valeriaan val ik niet in slaap. 's Nachts komen de dromen, variërend van heftige seks tot heftige ruzie tot lieve dingen.

Tegen de vroege ochtend wordt ik wakker, zoals wel vaker. Normaal wordt jij dan ook even wakker, dan streel je me even of neem je me in je armen om me net zolang te knuffelen tot ik weer in slaap val. Of laat je me rustig een hoofdstuk in mijn boek lezen, zelfs met het licht aan. Ik kan het me bijna niet voorstellen...maar zal er over een tijd iemand naast mij liggen die dat ook zal doen?!

Ik wordt wakker na al die dromen met het besef dat jij niet naast me ligt, dat je helemaal niet meer in mijn leven bent... Je trui ligt naast me en ik ruik er even aan. Hij ruikt nog naar je, maar voor hoe lang...

Als ik dan echt wakker ben en opsta dan check ik eerst mijn telefoon. Maar nee, wat een verrassing: Geen smsje van jou. Dan gaat mijn computer aan, vol hoop zie ik: vier nieuwe e-mails. Maar nee, ook geen e-mail. Ik mis ze, die kleine berichtjes met: Hey liefie, lekker geslapen? Wat ga je vandaag allemaal voor leuks doen? Ik zie je vanavond of ik zie je over al een paar daagjes weer: Zin innn! Kusje.

Gister heb ik helemaal niet gehuild, ik vroeg mezelf even af of ik wel zo verdrietig ben. Maar nu ik begin met schrijven doet mijn hart pijn en stromen de tranen over mijn gezicht.

Op bed staat een doos, een doos waar jij in moet. Met je herinneringen, je kaarten, je foto's, je trui, je sokken en je boxershort die hier nog liggen. En die doos gaat heel diep onder het bed net zolang tot dat ik hem er weer uit kan halen om je spullen terug te geven of wanneer ik je kaarten met een glimlach weer kan nalezen zonder verdriet en pijn maar als een mooie herinnering...

Dit keer laat ik je dan echt gaan...