September
N. deed nog altijd stinkend zijn best (lees; Het gênante deel (Deel 4)) en langzamerhand begon ik steeds meer te geloven dat N. écht spijt had en dat hij écht depressief was geweest waardoor hij mij zo behandelde. En ja als hij echt depressief was, dan kon hij er vrij weinig aan doen toch? Ik deed mijn research op internet en daar zag ik inderdaad herkenbare verhalen, maar vooral vond ik het nog zo vervelend voor hem dat hij zich blijkbaar zo rot heeft gevoeld.
Stukje bij beetje liet ik dus weer mijn muurtje zakken voor deze jongen waar ik ooit zo van heb gehouden, en december kwam steeds dichterbij, de maand waarin hij zijn schulden afbetaald zou hebben (lees in Deel 4 over onze compromis) en dat hield in dat we wellicht wel weer een relatie zouden beginnen. Eerlijk gezegd keek ik er wel weer naar uit. Ik begon het 2-3 keer per week afspreken een beetje zat te raken. Ik vond het helemaal niet leuk als ik na een nachtje met hem, weer alleen moest slapen. Dan weer samen, dan weer alleen etc. En dat ik alles alleen moest doen, begon me ook steeds meer de keel uit te hangen. Het leek me heerlijk om weer samen te wonen en voor elkaar te zorgen en van elkaar te houden en iets op te bouwen samen. Op dit moment was het voor hem wel de lusten en niet te lasten. Maar goed, door alle nare dingen die er waren gebeurd zei ik nog steeds tegen hem dat ik nog geen relatie wilde en dan ga je ook niet samen wonen. Hij vond het nog steeds jammer dat ik dat niet wilde, tenminste, dat is wat hij zei.

November
Ik begon steeds meer te ontdooien en ik durfde me weer kwetsbaar naar hem open te stellen en hem binnen te laten. Op het moment dat ik hem weer in mijn hart binnen liet, gebeurde er iets grappigs.

Hij begon steeds koeler te worden. De lieve appjes bleven weg, als hij bij me was bleef de seks weg, als hij weer naar huis ging vertrok hij stilletjes, hij kreeg weer last van irritaties naar mij toe om de kleinste dingen, hij liet zich af en toe weer gaan met zijn schreeuwen en hij begon weer kritiek te leveren en de complimentjes bleven gewoon uit. Wauw. Eerst snapte ik het niet waarom ik me steeds rotter ging voelen, die enorme steen op mijn buik, want het gebeurde niet op de één op andere dag maar het sloop er een beetje in. Ik werd er bloed onzeker van en ook heel angstig. Als een soort onverwerkte trauma's flitste alles steeds door mijn hoofd van wat er 1 jaar geleden allemaal was gebeurd. Ik zag steeds in flitsen die momenten voor me, zoals dat hij me huilend in bed achterliet, dat hij doodleuk alleen wilde afspreken voor de seks, dat hij me negeerde of weer geen gevoel voor me had. Uit wanhoop begon ik hem af en toe vragen te stellen; -Wat is er? - Vind je me nog wel leuk? - Waarom wil je niet met me vrijen? - Vind je me nog wel knap? - Hou je van me? -. Heel irritant, ik weet het! En hij vond het ook schijt irritant, en dat liet hij merken ook. Hij werd boos op me en vond dat ik moest gaan werken aan mijn onzekere gedrag. Hij had immers ook hulp gezocht en nu was het mijn beurt!
Toen ik een keer aan hem vroeg of hij mij überhaupt wel miste als we elkaar een paar dagen niet hadden gezien, gaf hij eerlijk toe dat hij dat niet deed. Dat deed pijn, want ik miste hem dan wel. Hij gaf eerlijk toe dat hij het juist fijn vond dat hij een paar nachtjes thuis kon slapen, en dan een nachtje bij mij, dan weer even lekker rustig thuis, dan weer bij mij, enz.
Toen ik tegen hem zei dat ik hem wél miste, antwoordde hij heel ondankbaar: "Denk je nou echt dat ik bij jou in dat huis ga wonen?"
Wauw, toen knapte er iets. Meneer N. heeft zelf niet eens een huis, hij is 31 jaar en slaapt nog steeds op een matrasje bij zijn ouders, hoe durft hij zo ondankbaar te zijn? Ik zou hem gewoon wéér in mijn huis laten maar het was niet goed genoeg voor hem?
(Hij vond mijn huis te klein; vrijstaand, 2 lagen en 2 slaapkamers, en te ver van zijn werk, ouders en vrienden (20 min. met de auto)).

Veel tranen hebben gevloeid in die maand. Hij deed me weer denken aan dat afschuwelijke monster... Ik vond het verschrikkelijk en ik voelde me bekneld in de situatie. Hij zei namelijk dat het aan mij lag en hij had nou eenmaal gewoon even niet zo veel zin in seks en heel druk op zijn werk. Hij vond het ook heel vervelend dat ik zo veel 'druk' op hem legde als ik seks wilde hebben en hij had (weer) geen zin. Geen zin is geen zin en daar moet je maar mee dealen, zei hij eigenlijk. Hij zei nog net niet dat ik me aanstelde en mijn libido was volgens hem gewoon veel te hoog. Pff ik dacht dat ik gek werd. Het ging niet eens meer om de seks maar hij keek gewoon letterlijk helemaal niet meer naar me om!
Op een avond had ik zo veel gehuild dat ik bijna moest spugen. Zo zat ik een tijdje boven de toiletpot. Ik voelde me zoooo dom, dat ik "er in getrapt" was en dat ik wéér in deze positie zat. Een ezel stoot zich toch niet 100 x aan dezelfde steen!? Toen ik wat gekalmeerd was ging ik weer naast hem in bed liggen. Hij zei niet veel, raakte me voorzichtig met een vingertje aan. Na een lange stilte zei ik dat we er beter een einde aan konden maken, want er was gewoon zo veel gebeurd, en dat kwam opeens steeds weer op mijn netvlies. En hij deed me op dat moment te veel denken aan die afschuwelijke jongen van toen. Hij was het er mee eens; ik kon het blijkbaar niet aan ofzo.
De volgende ochtend vertrok hij naar zijn werk en ik moest me ziek melden. Hij gaf me die ochtend nog heel erg het gevoel dat het inderdaad aan mij lag. Ik vroeg te veel aan hem en hij had het nou eenmaal druk met andere dingen aan zijn hoofd. En ik was ook zó bang, want ik wilde eigenlijk absoluut niet weer door die donkere tunnel zoals een jaar geleden, dat ga ik niet nog een keer overleven, dacht ik.
Ik bedacht een plan. Ik wilde zeker weten dat ik er alles aan gedaan had. Stomme ik wilde hem bewijzen dat ik er heus wel mee om kon gaan als hij afstandelijker was. Ik nam mezelf voor om geen "irritante" vragen meer te stellen, het liefst helemaal geen vragen, want daar kan N. gewoon niet goed mee omgaan. Ik zou ook niet meer onzeker doen en het gewoon allemaal een beetje op zijn beloop laten... ook meer focussen op mijn eigen dingen en mezelf uit dat putje trekken en aansterken.
Dat weekend nam hij mij mee naar de Zwaluwhoeve omdat hij wel vond dat we dat konden gebruiken na dat heftige gesprek van eerder.
Het was niet echt gezellig, ik zat nog heel erg met die omslag in zijn persoonlijkheid, maar ja ik wilde niet klagen of zeuren, dus we maakte er het beste van. Het was gek, er was helemaal geen connectie tussen ons, ook weinig gespreksstof. Hij raakte me amper aan. Nee we leken geen geliefden, niet eens broer en zus.
De dag er na gingen we uit eten, voor ons "2 jarig" jubileum, ook al was het ondertussen alweer een jaar uit. We zaten tegen over elkaar aan tafel te doen alsof alles goed was, maar ik voelde de tranen achter mijn ogen branden. Hij was heel erg in zichzelf gekeerd. Hij begon geen gesprekken, hij zat vooral heel erg in zijn hoofd en hij staarde wat uit zijn ogen.
Ik begon een beetje aan hem te trekken over hoe het er voor stond met zijn schulden, want ik wilde stiekem wel weten waar ik aan toe was.
Nou er was dus nog wel een paar duizend euro aan schulden, dus december gingen we niet redden, zei hij doodleuk. Pff, tegen valler voor mij! Oke, hou je tranen in bedwang zei ik tegen mezelf. No drama, weet je nog?
Ik vroeg voorzichtig; "Okee, wat is dan het 'nieuwe' plan? (ik moest altijd uiterst voorzichtig zijn als we over dit onderwerp spraken, want dit lag bij hem zeer gevoelig.)
Hij: "Gewoon blijven afbetalen en dan zoeken voor mijn eigen huisje in mijn woonplaats."
Ik: "Hoe lang denk je dat het allemaal gaat duren?"
Hij: "Geen idee, de huizen liggen nou eenmaal niet voor het oprapen hé."
Ik kon mijn tranen niet meer in bedwang houden en ik werd ook een soort van kwaad. Hij zag dat. Uiteindelijk zei hij; "Oké, ik zal kijken voor een huisje die jij ook leuk vindt, zodat, als het goed blijft gaan dan kun je bij mij intrekken, maar dan moeten we het nog wel even aankijken of het goed blijft gaan."

Daar moest ik het mee doen. Maar goed, ik was best bereid om mijn best te doen voor hem om te bewijzen dat ik niet een "onzeker" trutje was. En ik wilde gewoon zó graag die happy ending (of was ik gewoon bang?).

Wordt vervolgd…