Het is nu bijna zes maanden geleden dat ik haar leerde kennen. Oké, het was niet op een romantische plek, maar eerder via het net. Het begon met de meest grappige conversatie over koeien en bonen. Als snel bleek dat we heel wat gemeen hadden en dus groeiden we langzaam aan naar elkaar toe. Na een maand of twee was het zelfs al zover gekomen dat we elke avond urenlange conversaties hielden. De dagen dat één van ons er niet was, hielden we nog contact via sms.

Na bijna vier maanden besloten we dan om af te spreken. De klik die er was op het net, was er ook in het echte leven. We hadden afgesproken om even iets te gaan drinken, maar uiteindelijk hebben we er meer dan zes uur samen doorgebracht. "Mijn lachspieren doen er pijn van," zei ze nadat we elkaar een afscheidszoen gaven. De volgende week spraken we opnieuw af en ook toen spendeerden we, zonder dat we het beseften, meer dan een halve dag samen. Alles leek zo mooi, alles leek zo perfect, maar niets bleek minder waar.

Doordat de afstand tussen ons niet van de kleinste was - ik moest meer dan een uur reizen om tot bij haar te kunnen komen - lukte het me niet meteen om nog af te spreken. Dit kwam vooral omdat we het beiden te druk hadden met de examens en ik moest ook nog op tijd mijn thesis afwerken. De eerste week die volgde, was er niets veranderd. We bleven elkaar nog elke avond opzoeken en sms'ten erop los.

Helaas kreeg ik na de tweede week te horen dat ze haar ex terug tegen het lijf was gelopen. Ze was er iets mee gaan drinken en stelde doodleuk vast dat ze nog "gevoelens" voor hem had. Twee dagen later vroeg ze me of ik haar wat tijd wilde geven. Simpel als ik was, gaf ik haar die ook.

Een week of twee later contacteerde ze me opnieuw. Ik was dolgelukkig, maar voelde meteen dat er iets schorde. De talrijke avonden werden vervangen door zeer korte en zeldzame berichten. In het begin probeerde ik er mee om te gaan, maar uiteindelijk vroeg ik haar wat er scheelde. Of ze misschien wilde dat ik haar nog wat meer tijd gaf. Ze antwoordde me kortaf: "Alsjeblieft, zeg. Mijn leven begint nu weer wat vorm te krijgen. En het spijt me als ik daardoor voor jou geen tijd meer heb."

Ik wist niet meer wat ik moest doen. Elke emotie die door mijn lijf kon gieren, deed dat ook doodleuk. Ik was boos, droevig, geschokt, etc. Ik stuurde haar dat we het allemaal wat moesten laten rusten, dat we ons eerst moesten concentreren op onze examens. Ze reageerde niet, dagenlang niet.

Toen mijn examens erop zaten, vroeg ik haar om nog wat te praten, maar opnieuw reageerde ze niet. Ik wachtte en wachtte, stuurde af en toe nog een berichtje, maar kreeg geen reactie. Ik was zo boos dat ik op een gegeven moment zei: "Als je me nu niet antwoord, verbreek ik het contact." Uiteraard bedoelde ik dat zo niet, maar een mens zegt zoveel wanneer hij woedend is.

Diezelfde avond kreeg ik het meest harde bericht ooit. Ze vertelde me dat ze nog steeds gevoelens had voor haar ex. Ze vertelde me dat ze nooit iets voor me had gevoeld. "Het spijt me dat ik je verkeerde signalen heb doorgestuurd." Haar laatste zin ging als volgt: "Het IS beter dat we geen berichten meer naar elkaar sturen."

Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan. Elke spier deed pijn van emotie. Ik kon dan ook niet anders dan de volgende ochtend haar een sms te sturen met de vraag om alles uit te praten. Ik hou nu eenmaal niet van ruzies en praat alles het liefst zo snel mogelijk uit. "Ik heb geen tijd," was wat ze zei.

Opnieuw wachtte ik enkele dagen en stuurde haar of ik haar misschien mocht bellen. "Dat gaat niet. Ik ben uit eten bij m'n mama." Ondertussen was wachten al één van mijn bestbeoefende hobby's geworden. Ik begon haar uiteindelijk wat berichten te sturen. Niet veel. Misschien één per dag, of om de twee dagen. Ze reageerde niet.

Toen ik alle hoop zo goed als opgegeven had, werd ik gecontacteerd door een vriendin van haar. Die vertelde me dat er wel degelijk wederzijdse gevoelens waren. Ze verklaarde zelfs dat ik het enige gespreksonderwerp van de afgelopen maanden was. Ze bood zelfs spontaan hulp aan: "Ik los dat wel allemaal op. Wacht gewoon tot de vakantie en probeer haar dan te contacteren." Dat deed ik ook, maar ik kreeg geen antwoord. Zelfs haar vriendin wou me op den duur niet meer antwoorden.

Uiteindelijk vroeg ik haar - in één van de zovele berichten - of ze met me mee wilde gaan naar mijn diploma-uitreiking. Ze was de afgelopen zes maanden zo bijzonder voor me geweest dat ik dit moment met haar wilde delen. Ik zei haar dat we gingen als vrienden en dat we het niet zouden hebben over die ruzie. Ze reageerde: "Nee, ik ga niet met je mee. En laat me nu gerust."

Ze was duidelijk. Ik zakte door de grond toen ik het las. De dagen die volgden at en sliep ik niet meer. Mijn vrienden deden al wat ze konden, maar ik werd er niet vrolijker op. Zelfs nu nog is eten moeilijk en slapen onmogelijk. Ik besloot haar met rust te laten.

Na een tijdje waagde ik het er nog eens op. Ik vroeg haar om te stoppen met die ruzie. Dat het nu wel lang genoeg geduurd had. Dat al wat ik wou één gesprek was. Gewoon, één keer praten. Iets wat we vroeger dagelijks deden, urenlang. Haar antwoord was kort en bonding: "Ik wil dat jij ermee stopt! Als ik niet wil praten, wil ik niet praten. Snap dat dan toch! En laat ook mijn vrienden met rust."

Het enige wat ik aan deze hele historie niet snap, is waarom ze ineens zo vijandig is geworden? Nooit heb ik één slecht woord van of tegen haar gezegd. Dat ze niet wil praten, stoort me nog het meest. Ze doet alsof ik dood ben, alsof de afgelopen maanden niet hebben bestaan. Zij gaat vrolijk door met haar leventje, maar voor mij is het momenteel gestopt. Soms denk ik: "Je had geen contact meer moeten zoeken." Andere keren denk ik dan weer: "Ik heb vast iets verkeerds gezegd. Dit alles is mijn eigen schuld!" En dan zijn er zeldzame keren waarop ik denk: "Mij best! Doe maar! Beter af zonder u!" En toch....

Op dit moment ben ik een echt wrak. 't Is de allereerste keer dat ik zoiets meemaak. Ik kan niet eens zeggen dat ze mijn eerste liefje was, want officieel was er niks. En voor haar besta ik waarschijnlijk niet (meer). Ik voel me alleen wat beter als ik erover kan praten. Vandaar dit (zeer uitgebreide) bericht. Ik hoop dat er iemand is die weet wat ik meemaak. Of misschien zelfs wat raad kan geven. Ik weet dat ik het allemaal achter me moet laten, maar het doet verdomd veel pijn....