Zo, ik ben nu alweer meer dan een maand verder. En het gaat redelijk me me.
De scherpe kanten zijn van mijn gevoel af. Soms word ik nog wel overvallen door het gevoel, maar het is draaglijk. Ik kan er mee leven!
Zoals meerdere van jullie al zeiden, het gaat stapje voor stapje beter. Daar ben ik erg blij om.
En ik heb ook zoveel geleerd de afgelopen maand.
Nu ik een tijdje verder ben, zie ik dat er ook negatieve kanten aan mijn ex zaten. Hij was mijn eerste grote liefde, en ik was er echt van overtuigd dat hij degene is met wie ik oud wilde worden. Je bent zo verliefd, dat je niet in de gaten hebt dat het ook fout kon gaan. Maar achteraf gezien was het misschien wel beter.
In het begin was hij ook verliefd en had veel dingen voor me over. Maar later, toen zijn gevoel voor mij afnam, kwamen er andere dingen naar voren. Hij wilde meer zijn eigen dingen doen, vertelde niet meer wat hij ergens echt van vond en hield te veel vast aan zijn eigen ideeën, bijvoorbeeld met geld.
Op het moment had ik het niet in de gaten, maar nu zie ik het wel allemaal. Liefde maakt inderdaad blind! Voor mijn gevoel heb ik een stap naar hem toe gedaan, maar hij niet naar mij. Zolang zijn leven niet te veel zou veranderen was het voor hem goed. Maar je moet samen iets níeuws maken, en niet gewoon achterover leunen en denken dat de ander dat wel doet.
Het ergste vind ik wel dat hij lange tijd gewoon niet eerlijk is geweest over een heleboel dingen. Ik ben zelf wel altijd eerlijk geweest en heb me kwetsbaar opgesteld. Maar hij heeft gewoon zijn mond gehouden.
Ik ben erg geschrokken door het feit dat mensen zo kunnen zijn, helemaal omdat ik zelf totaal niet zo ben. Het vergissen in mensen en de oneerlijkheid heeft me wel met beide benen op de grond gezet.
Ook merk ik in mijn omgeving en met vrienden hoe lastig het kan zijn. Vrienden willen je verhaal 2,3 of 4 keer horen, maar dan zeggen ze: Als je het er niet meer over hebt, dan gaat het wel over. Maar ik denk dat jullie wel kunnen beamen dat het niet zomaar over gaat.
Ik troost me in de gedachten dat mensen die het niet hebben meegemaakt, niet weten hoe het voelt en dus met hun eigen goede bedoelingen best willen helpen. "Zij" kunnen er dus niets aan doen. Deze gedachte helpt me wel.
En bovendien leer je inderdaad je echte vrienden kennen. Ik dacht dat 'zijn' vrienden ook mijn vrienden waren, ook omdat ik ze al 6 jaar ken. Maar het valt vies tegen van hoeveel mensen je wat hoort. En daarvoor is het handig dat deze site bestaat!
Het gemis van hem slijt met de dag.
Waar ik nu van baal, is het feit dat hij met vrienden in het huis en de plaats zit die ik heb uitgezocht. Ik ben zelf sterk geweest om te zeggen dat ik het niet aankon, en hij gaat vrolijk verder. Ik breng m'n dagen door met lezen, computeren, tv-kijken en af en toe wat doen, terwijl hij alles doet wat ík wilde.
Maar ook hier moet ik doorheen, en dat gaat me echt lukken!
Ik kijk alweer uit naar september, ik heb alweer nieuwe plannen gemaakt. Ik ben deze oude 'vrienden'- groep voorlopig zat. Ik wil verder!