Hoe kon ik het vergeten... jullie de beste wensen toewensen! Hier zitten juist diegenen die het vanuit mijn optiek het meest kunnen gebruiken.

Vier en een halve maand sinds de breuk met mn ex en ruim twee maanden van die andere... die andere telt niet meer voor me; ik denk er wel aan terug, helaas speel ik twee weken feeling lucky keer op keer overnieuw in mn hoofd af. En is het niet aan haar, dan is het wel over mn ex. In een half jaar heb ik daar veel meer mee beleefd en daar is dan ook te veel om aan terug te denken.

Ik vind het vreselijk dat deze gedachten dagelijks nog hele grote delen van mijn dag verzieken. Het leven hoort niet te draaien om exen, maar het sinds 'die andere' teveel moeite geworden om er aan te werken nog: dat deed ik dus wel in die twee maanden na mn ex: aan mezelf werken alsof mn leven er van af hing... zo voelde dat ook; ik werd verscheurd door liefdesverdriet en functioneerde totaal niet meer. Alles wat ik liefhad verloor ik achter elkaar en het voelde alsof ik die grote klap te boven moest en zou komen. Ik wilde geloven dat zoiets me maar eens zou gaan gebeuren, en mocht het nog eens gebeuren, dan zou ik er beter tegen kunnen want dan had ik geleerd. Maar terwijl ik nog herstellende was, kwam die andere: veni, vedi, vici... ik kwam, ik zag, ik overwon... dat leek ze te hebben gedaan. Maar ze vertrok ook, nog sneller zoals ze gekomen was... mij achterlatend in een nieuwe roes, niet meer wetend wat ik moest doen, wie ik moest missen. Alsof mn hoop op een tweede kans direct werd afgenomen op het moment dat ik er in durfde te geloven.

Daarna speelde niet meer de vraag of er ooit nog liefde voor mij zou komen. Die vraag wordt voorlopig niet beantwoord en wil ik niet meer aan denken. Sterker nog, die vraag is niet meer belangrijk voor mij. Misschien dat ik voor het eerst besef en leer te leven met het feit dat voor mij het willen hebben te belangrijk voor mij was geworden. Maar ook al schudde ik die last van mn af, ik werd moedelozer en star. Mn wereld leek nimmer zo klein te zijn geworden. Totaal beroofd van passie en lust. Verstoken van zin in het opbouwen van mn leven. Geestelijk uitgeput, te vermoeid om verder te kijken dan vandaag nog. Waarom gebeurde dat toch... omdat ik altijd in mn leven een 'het zal wel goed komen' houding had... is het nu niet, is het morgen niet, dan daarna wel... en tot die tijd zien we wel. Maar die twee voor mij belangrijke klappen in mijn gezicht, die feitelijk mij hadden duidelijk gemaakt wat er allemaal aan mij mankeerde en dat ik geen gevoelens voor die personen kon losmaken terwijl mijn kieskeurig hart het wel tien keer sneller liet kloppen; dat deed eenmaal zeer, en tweemaal sterker dan ooit er voor.

Vandaag is het 2009. Ik merk dat ik na de feestdagen weer aan mn ex denk. Ik wil haar zo graag spreken. Mezelf afvragend of het goed is voor haar, of voor mij, absoluut. Maar de kans op afronding bestaat daarmee. I still need closure; I didn't get it... ja tuurlijk, ze kwam me van alles uitleggen, maar het gevoel dat ik zowel mn ex als die andere niet meer spreken mag, dat ze me niet kunnen uitstaan, terwijl ik nooit dat gewild hebt, dat steekt, dat prikt elke dag... versterkt door de mooie momenten maken die gevoelens er dagelijks weer een puinzooi van. Het is geen liefdesverdriet meer; het is ongenoegen en gezeur over onafgelsloten, open wonden. Ik zeg niet dat we nog vrienden kunnen worden, ik weet nog niet of ik dat wil, of zou kunnen. Maar ik zou het liefst wel die vraag kunnen beantwoorden.

Als ik bid... en ik zou bidden, dan vraag ik daarboven om haar weer te zien zoals het begin... en daarom bid ik dus niet, want ik zal nooit haar hart kunnen veroveren. Maar het uit mn hoofd zetten is tot op de dag van vandaag niet gelukt... Mijn ex was voor mij de ware, zo voelde het altijd. Die daarna kwam hielp me van mn liefdesverdriet af, maar ik kwam in nog iets veel ergers terecht... beiden ben ik dankbaar voor de fijne tijd en beiden vormen een anker die verhinderd dat het schip verder kan varen.

Ik zou zeggen: kom op, het wordt een fantastich jaar; komt helemaal goed! Veel leuke dingen doen! Super... en die meiden komen wel weer een keer wanneer t er van komt, don't worry! Heb ik altijd gezegd na een dikke domper, maar ik kán ze niet uitspreken. God weet waarom niet. Ik weet het niet. Ik geloof in jullie omdat jullie harten ergens lijken op de mijne... mijn vraag aan jullie is alstjeblieft even te dneken aan mijn hart en mij het gunnen om uit deze crisis te geraken. Overtuig me dat ik het kan, het waard ben en dat het goedkomt. Niemand die mij kent, maar geloof me, het schrijven hierover blijft me altijd een heel klein beetje plezier doen...

Sterkte allemaal en vooral succes met alles, met echt alles!
De beste wensen voor dit nieuwe jaar. Op nieuwe kansen.
Tot dan!