Hoi Anna,

Jouw blog beschrijft mijn gevoel. Ik kijk ook wel eens op datingsites (heb me wel ingeschreven maar ben niet actief aan het zoeken). De mannen die ik daar zie, vergelijk ik vaak met mijn ex. Ook mijn ex heeft nog een heel groot stuk van mijn hart. Ik kan me gewoon nu na 6 jaar nog steeds niet voorstellen dat ik ooit gelukkig ga worden met een ander. Mijn ex was gewoon mijn grote liefde. Ook ik (ben 44) hang erg aan mijn ouders. Ik zou niet weten wat ik zonder hen moest. Als iemand aan mij vraagt wat er dan zo speciaal is aan mijn ex, weet ik dat niet maar ik hield ongelooflijk veel van hem. Hij is de vader van mijn twee kinderen en ik had oud met hem willen worden. En eigenlijk wil ik dat nog steeds als besef ik heel goed dat het nooit meer zal worden als vroeger.

Ook ik voel me eenzaam, terwijl ik dat eigenlijk ben. Ik heb lieve ouders, twee kinderen, een handje vol vriendinnen en genoeg mensen om me heen waar ik mee praat. Maar toch voel ik me alleen. Ik mis dat maatje waar ik tegenaan kan hangen op de bank, etc etc.

hoi Anna, zit in hetzelfde schuitje al is het bij mij nu een jaar geleden dat het uitging met mijn ex. Voel me ook heel erg eenzaam, ondanks contacten die ik inmiddels weer heb opgebouwd. Ik heb wel gedate en zelfs een relatie weer gekregen maar achteraf kwam de klap. Ik zit nog dagelijks met mijn ex in mijn maag en daardoor wat ik nu heb met een jongen totaal niet goed, en heb ik dus eigenlijk ook iemand gekwetst... en ook mezelf weer.

Ik zou persoonlijk je willen afraden om je, als je je nog zo slecht voelt te gaan inschrijven. Je bent heel erg kwetsbaar, nog helemaal niet over je ex heen. Dat moet eerst gebeuren denk ik altijd, want anders doe je jezelf en anderen echt pijn. Stel je voor dat jij gaat daten met iemand, een man, die zelf nog zo niet over zijn ex heen is? Zou jij dat zien zitten? Als hij met jou date maar eigenlijk nog zijn hele hart bij de ex is?

Uiteindelijk zal er altijd een stukje van jouw ex heel erg belangrijk zijn, en blijven, en uiteindelijk zal dat ook goed zijn, maar je moet er eerst wel beter mee kunnen omgaan (je schrijft zelf dat je dat nu nog niet kan) en het moet de scherpe en pijnlijke kantjes verliezen. Voel je eerst weer lekker in je vel! Er is niks mis om nu even lekker bij het vertrouwde te blijven, alles rustig aan en even echt rouwen, al het verdriet er echt uit. Waarom zou je elk weekend moeten stappen, je legt jezelf vanalles op. Dat komt vanzelf weer, krijg je vanzelf weer trek in. En als je voor al die dingen echt met je hele hart weer open staat, en je echt je volledige zelf weer bent, dan is denk ik een beter moment om te gaan daten.