Moest vandaag met collega's werken, voor het eerst na de breuk.
Ik kwam kapot mijn bed uit, helemaal gespannen, en zag mijn werkdag als een niet te vermijden zwart gat op me afkomen.

Tja, en dan sta je daar ineens folders te stickeren voor bij de kraam. Er was een soort markt vandaag namelijk. Ik voelde hem opkomen, mijn collega kijkt me aan, vraagt wat er is. Ik stamel verbeten 'niks'. Zij kijkt me nog eens aan en zegt 'ja er is wel iets', ....op dat moment begon alles weer van voor af aan, paniek in de tent.

De rest van de dag als een zombie doorgekomen. Blijkbaar, want ik ben nu thuis achter de computer, ..kan me er gewoon niks van herinneren. Ik neem helemaal niets op, zit alleen maar in mijn hoofd, leef op de automatische piloot.

Die kutmarkt, en al die gelukkige mensen die met elkaar gaan shoppen en kijken. Als ik een gifgroen truitje zie lopen denk ik dat zij het is. Als ik donkerbruin haar zie, denk ik dat zij het is. Ik meen haar loopje te kunnen ontwaren in een massa mensen. En dat mooie weer...
En maar aardig en normaal proberen te doen, gezellig.

Ik ga nu weer helemaal op de depressieve toer..
Volgende week Koniginnedag, weer markt. Dezelfde markt waar wij voor het eerst elkaars handje vasthielden. We hadden nog niets, dat kwam precies een week daarna...
Als ik wil slapen zie ik die kutstraat voor me waar we elkaars hand vastpakten. Statisch, verschrikkelijk.

Ja, en wat doe je dan verd*mme als je thuis komt? Ik ben naar boven gevlucht en heb haar meteen opgebeld. Dat was misschien niet zo'n goede actie, ze moest namelijk: 'opschieten, want ik ga net weg'. Heb haar gevraagd of ik haar nog zie. 'Dat weet ik niet, we zien wel.', zei zij toen. En weg was ze weer. Ze doet zo luchtig dat het mij bijna als een ontkenning van de situatie voorkomt. En dat doet pijn, want als iets ons nu zou moeten binden, zou dat verdriet om de situatie zijn.

Inhoudelijk een kutreactie van haar kant. Maar aan de andere kant, op dat moment was ik zo blij haar stem alleen maar te horen. Op dat moment, want nu maak ik mezelf weer gek door over de inhoud te gaan malen. Ik stort nu weer half in, kan er gewoon niet mee omgaan.

Het is zo moeilijk. We hebben geen ruzie. Ze doet koel maar niet boos. Ze wil tijd, maar weet niet hoeveel. Ze wil vrienden blijven, en misschien dat er dan weer iets kan groeien. Ik neem op dit moment met alles genoegen, als ik haar verdomme maar kan vasthouden.

Heb gewoon het idee dat ik een of andere zwakkeling ben. Bij het minste geringste begint het weer.....

Nou ja, een lekker rommelig verhaal, maar ik voel gelijk opluchting.