Moest vandaag met collega's werken, voor het eerst na de breuk.
Ik kwam kapot mijn bed uit, helemaal gespannen, en zag mijn werkdag als een niet te vermijden zwart gat op me afkomen.

Tja, en dan sta je daar ineens folders te stickeren voor bij de kraam. Er was een soort markt vandaag namelijk. Ik voelde hem opkomen, mijn collega kijkt me aan, vraagt wat er is. Ik stamel verbeten 'niks'. Zij kijkt me nog eens aan en zegt 'ja er is wel iets', ....op dat moment begon alles weer van voor af aan, paniek in de tent.

De rest van de dag als een zombie doorgekomen. Blijkbaar, want ik ben nu thuis achter de computer, ..kan me er gewoon niks van herinneren. Ik neem helemaal niets op, zit alleen maar in mijn hoofd, leef op de automatische piloot.

Het is nu vijf dagen uit, na een relatie [mijn eerste meisje, mijn enige meisje;(]zeven jaar..
Ik leef van huilbui naar huilbui, sta te trillen op mijn poten, ben de hele dag kotsmisselijk, eet amper, mijn keel wordt gewoon afgeknepen. Heb echt lichamelijke pijn in mijn hart..verkrampt gewoon, pijnscheuten..

Alsof ze me in mijn slaap naar de hel heeft gesleept, me stiekem wakker heeft geschud en snel is weggevlucht. In de hel kan het blijkbaar ook ijskoud zijn..

Ik ben verdoofd, afgestompt, totaal overstuur, opgefokt, weet niet meer waar ik het zoeken moet.

De grond is onder mijn voeten weggeslagen, wat moet ik verdomme?? Mijn hele leven, de toekomst, mijn denken, alles ligt in puin..