Ik las van de week iets aardigs over neurotransmitters. Het schijnt zo te zijn dat wanneer je iets nodig hebt (kan iets kleins zijn, maar ook een heel groot verlangen), er in je hersenen dopamine wordt aangemaakt. Zodra je het vervolgens gekregen hebt, belonen je hersens je met serotonine. Bij ldvd heb je een verlangen naar je ex en wordt me toch een zooi dopamine aangemaakt. Dopamine zorgt ervoor dat je er achteraan gaat om te krijgen wat je wilt. Daarom hebben de meesten hier toch erg sterk de neiging om maar IETS te doen naar de ex toe om hem of haar te laten weten dat je hem of haar zo mist en graag terug zou willen.

Als je het zo plastisch beschouwt, als een soort chemische reactie in je hersenen in plaats van een romantische visie van de verloren geliefde, is het misschien wat makkelijker relativeren. Als je de neiging weer voelt om weer iets te doen terwijl je eigenlijk denkt dat je dan een stap te ver gaat, dat je dan wanhopig overkomt, zou je eigenlijk bij jezelf moeten denken: daar is die rotdopamine weer, dit heeft niks met mijn ex te maken.

Meerdere malen heb ik hier wel eens neergeschreven dat naar mijn idee ldvd een soort afkickproces is, afkicken van je geliefde. Dit verhaal over die dopamine (en gebrek aan serotonine) lijkt dat te onderschrijven.

Wilde 't even meegeven, misschien kun je er iets mee .

Ik vond het wel een aardige theorie dat die sterke behoefte aan contact gewoon door een rottig stofje in je hoofd genaamd dopamine veroorzaakt wordt

Maar gelijk heb je wel. Ook mijn ervaring leert dat het helpt om de ander met rust te laten. Ik heb een periode van vier weken radiostilte met mijn ex gehad nadat ik haar een brief had geschreven. Afgelopen maandag zijn we weer bijeen gekomen en hebben we het op goeie voet kunnen afsluiten. Als ik aan haar was blijven trekken, was dat vast niet gelukt. Toch voelt het als een soort van balans die je moet zien te vinden. Als je nog niet helemaal klaar bent met elkaar, is het niet erg om nog wel contact te hebben, maar met mate, met rustpozen ertussen en in kalmte. Denk ik.

Nadeel is wel dat ik in die radiostilte zoveel in m'n hoofd had gehaald wat ik wilde vragen en zeggen dat de nadruk daar een beetje op is komen te liggen voor mijn gevoel. Het gesprek is geweest en ik zou eerlijk gezegd geen manier weten waarop ik nog zo'n gesprek zou kunnen regelen, want zij zal het nu ook wel afgesloten hebben. Ze zou misschien inderdaad geirriteerd raken als ik nou NOG weer een gesprek zou willen hebben ofzo. Het belangrijkste is over en weer gezegd, er komen toch wel weer dingen die in mijn kop gaan rondspoken, maar het moet ook een keer afgelopen zijn.

Dus... afkicken van de dopamine, dat is een beetje wat ik nu aan het proberen ben. De afgelopen week, na die maandag, was heel zwaar, maar vandaag gaat het ietsje beter. Ik hoop dat deze trend zich een beetje doorzet, zodat ik niet in de verleiding kom weer iets te doen. Wel heb ik de afgelopen week nog zitten spelen met nog een 'laatste brief' te schrijven, waarvan de strekking eigenlijk is wat jij hierboven schrijft asarpuk: houden van is loslaten, dus ik laat je los. Om het echt af te sluiten en tevens een boodschap mee te geven van: twijfel er alsjeblieft niet aan dat ik niet van je hield/hou. Ik was degene die het had uitgemaakt en was in de laatste periode van onze relatie nogal verdoofd geweest, geen leuke vriend voor haar. Daardoor heeft zij af en toe wat twijfels gehad of ik nog wel van haar hield. Ergens heb ik het gevoel dat ik dat nog wil rechtzetten (al heb ik het al wel weersproken) en zoiets is misschien de manier.

Daar komt bij dat als je je realiseert dat houden van, loslaten inhoudt, het dwangmatig je ex terugwillen automatisch een egoistische aangelegenheid wordt. Die ander denkt gelukkiger te zijn met jou, kiest ervoor om zonder jou verder te gaan. Als jij dan MET diegene verder wil, is dat eigenlijk heel egoistisch... Wordt die drang misschien ook automatisch minder, omdat je dan weet dat het niet meer zozeer misschien liefde is wat opspeelt, en iets wat niet zo romantisch is, is makkelijker los te laten...

Goed, beetje onsamenhangend misschien, maar ook al ben ik nog lang zover niet als jij asarpuk, ik denk wel dat je gelijk hebt.