Hoi lieve mensen,

Ik zit momenteel in een diep dal en ik denk dat schrijven de enige manier is om iets met deze pijn te doen. Ik ben nogal lang van stof als ik eenmaal aan het schrijven ben, dus alvast mijn excuses. Ik kan het er gewoonweg niet de hele dag met vriendinnen over hebben en ze worden volgens mij nu al gek van me.

Het is nu bijna 2 week uit met mijn vriend, na een relatie van meer dan 2,5 jaar. Hij ziet het niet meer zitten met mij na onze laatste ruzie, waarin ik voor de zoveelste keer boos werd dat hij niet genoeg moeite meer voor me deed. Achteraf blijkt nu dat hij er al langer een punt had willen zetten, misschien wel 3 maanden geleden. Al die tijd heb ik dus in mijn eentje voor onze relatie gevochten, terwijl het al niet makkelijk ging tussen ons en we het toen weer opnieuw zouden proberen. Hij bekende nu dat hij het destijds niet heeft durven uitmaken uit medelijden met mij. Het doet zoveel pijn dat hij nu voor de zoveelste keer weer niet eerlijk en open is geweest over zijn gevoelens. Dat is een van de grootste problemen in onze relatie geweest.

Sinds het begin van onze relatie hebben we erg veel problemen met communiceren gehad. We zijn allebei geen makkelijke praters en we vervielen veel te vaak in oppervlakkige gesprekken en bezigheden. Ik ergerde me er na een half jaar al aan dat we elkaar vaak niets te zeggen hadden... Ik heb vaak gesmeekt om meer met elkaar te praten, maar ik had toch vaak het gevoel alsof het alleen maar van mijn kant kwam of van geen van ons beide. Ik weet dat een relatie waarin niet gepraat kan worden niet goed kan gaan. Daarom hebben we ook al die tijd zoveel ruzies over nutteloze onderwerpen gehad, doordat we gewoon langs elkaar heen praatten of elkaar niet echt konden begrijpen. Hij had het vooral moeilijk met al die ruzies. Ik hou ook niet van ruzie, maar ik stap er sneller over heen.

Na onze laatste ruzie wilde hij opeens geen contact meer met mij en ik wist niet waar ik aan toe was. In eerste instantie liet ik ook niets van me horen, omdat ik wilde dat hij zou bewijzen dat hij nog wel om me gaf en moeite voor me zou doen. Toen ik na een dag nog steeds niets van hem gehoord had begon ik me zorgen te maken. Ik heb veel te veel boze en verdrietige berichten gestuurd waarin ik probeerde te laten zien dat ik het niet zomaar op wou geven. Hij reageerde echter nergens op of heel kortaf en boos en had geen zin om met mij te praten. Hij hield me nog aan het lijntje door te zeggen dat hij tijd nodig had en er over na moest denken, terwijl hij allang de knoop voor zichzelf al had doorgehakt, misschien al maanden geleden.

Uiteindelijk hebben we na aandringen van mij na 5 dagen gebeld om te praten, maar dat liep ook alweer mis. Hij dacht dat hij wel duidelijk was geweest dat hij niet meer verder wou, terwijl het voor mij helemaal niet duidelijk was. Weer miscommunicatie dus. En ik wou het niet accepteren. Ook gaf ik aan dat ik het verschrikkelijk vond dat we opeens geen contact meer hadden, terwijl we elkaar tot voorkort altijd nog meerdere keren per dag spraken en elkaar vaak zagen. Hij beloofde meer contact te houden en zogenaamd vrienden te willen blijven, maar liet opnieuw dagenlang niets van zich horen. Hierop besloot ik de communicatie te verbreken en hem te verwijderen van Facebook en Skype. Hij vroeg nog waarom ik dat had gedaan, maar toen ik hem terugstuurde dat het me teveel pijn deed om zo door hem behandelt te worden hoorde ik weer een paar dagen niets van hem. Het gedrag wat hij heeft vertoond sinds die ruzie dat het uitging is totaal onherkenbaar voor mij en maakte het des te moeilijker. Ik had het gevoel met een vreemde te maken te hebben. Hij was altijd erg lief en betrokken, deed onuitputtelijk moeite voor me en gaf ons nooit op.

Inmiddels hebben we na veel aandringen van mij gisteren voor het eerst weer afgesproken om eindelijk persoonlijk dingen te bepraten, ook al had hij daar zelf niet meer echt behoefte aan. Dit kan ik gewoonweg niet begrijpen en heel moeilijk accepteren. Ik mis hem nog elke seconde en kan niet begrijpen hoe dat bij hem van de ene op de andere dag is verdwenen. Toen ik hem gisteren zag merkte ik ook dat hij geen gevoelens meer voor mij had, hij wil alleen nog vrienden zijn. Hij herinnert zich alle slechte tijden en de ruzies en ik herinner me juist alleen alle mooie momenten en de rest is voor mij verwaarloosbaar. Hoewel ik ook vaak genoeg op het punt heb gestaan om er een einde aan te maken is dat er nooit van gekomen en achteraf was ik daar ook altijd blij om.

Ik zie onze breuk echt als een grote fout en hoewel ik snap dat het misschien beter is dat we even uit elkaar gaan, wil ik uiteindelijk echt graag weer opnieuw beginnen in de hoop dat we allebei inzien dat we toch teveel van elkaar houden en niet zonder elkaar kunnen om vervolgens allebei ons best ervoor te doen. Valse hoop misschien maar ik weet nu pas echt wat ik kwijt ben en dat kan ik nu niet loslaten. Hij ziet onze breuk echter als een opluchting, vooral omdat hij al maanden dat geheim met zich meedroeg. Ik heb het gevoel alsof mijn wereld instort.

Nog erger is dat hij in een paar dagen al over mij heen is gekomen en volgens mij nog binnen een week dat het uit is gegaan zich alweer op een ander meisje heeft gericht. Terwijl ik kapot ging van verdriet omdat hij niets van zich liet horen en niet reageerde op mijn berichten en telefoontjes ging hij alweer verder met zijn leven en heeft zelfs alweer gevoelens voor een ander. We waren echt stapelverliefd voordat het uitging, althans dat dacht ik.

Ik ben op dit moment gewoon blij dat we nu weer enigszins normaal contact hebben, omdat ik nog met zoveel vragen zat waar ik geen antwoord op had. Maar dat contact komt wel helemaal van mijn kant, waardoor het ook heel scheef is. Ik weet dat het niet goed is en dat ik hem met rust moet laten, aangezien hij mij niet meer wil. Maar ik kan het niet. Het voelt op dit moment nog beter om hem lastig te vallen, waardoor ik hem tenminste spreek, dan dat ik hem helemaal niet meer spreek. Ik weet rationeel dat ik het hierdoor op de langere termijn niet beter maak, maar het is een manier om even van de pijn af te zijn. Hoewel ik rationeel snap dat het geen zin heeft om met iemand te willen zijn die niet bij jou wil zijn, hoop ik elke dag weer dat hij van gedachten veranderd.

Ik verlang nog elke dag, de hele dag door naar hem. Ik wil hem spreken, zien, vasthouden. Maar hij heeft dat niet meer. Het is voor mij heel moeilijk om zoiets te accepteren, hoewel andere mensen zeggen dat ik er gewoon niet meer aan moet denken of afleiding moet zoeken blijf ik me hier mee bezig houden. Het lukt me niet om verder te gaan met mijn leven. Dat vind ik nu ook veel te veel gevraagd na 1,5 week. Maar elke dag dat dit langer duurt heb ik zoveel pijn en verdriet