Vandaag een week verder, al lijkt het veel langer geleden.

Overdag lukt het me vrij goed om staande te houden, ik heb mijn kids om voor te zorgen, genoeg afleiding in mijn werk en mensen om me heen die me steunen. Overdag weet ik ook dat de keuze die we hebben gemaakt goed is, en en ik blij met elk stapje wat ik maak op weg naar een nieuwe toekomst zonder hem.

Ik weet dat het me gaat lukken, dat ik hem niet nodig hem om gelukkig te zijn want dat het geluk in mij zit. De afgelopen week veel initiatieven genomen om mijn leven weer in eigen hand te krijgen en daar heb ik ongelooflijk veel zin in.

Maar dan komen de avonden en nachten, waarin ik zonder dat ik het wil allerlei scenario's doorneem. Mist hij mi, denkt hij er nog net zo over als vorige week. Heeft hij nog hoop en al dat zaken, vragen waar ik geen antwoord op krijg natuurlijk. Maar die het slapen niet echt makkelijk maken. En dan val ik eindelijk in slaap om vervolgens meestal na 4 uur wakker te worden badend in het zweet. Langzaam wordt het dan weer licht en met het licht komt ook mijn standvastigheid wel weer naar boven. Dan gaan mijn gedachten niet meer o uit naar wat hij denkt, voelt etc. maar meer naar wat ik belangrijk vind.

En ik weet niet of het gevoel wat me strijdlustig maakt gevoed wordt door mijn ego (ik zal hem laten zien wat hij mist) of dat het echt innerlijke kracht is. Maar eerlijk gezegd het maakt mij niet uit wat mijn motor draaiend houdt, als ik maar door kan gaan met, niet om de pijn weg te gaan maar om weer blij te zijn met alles wat ik weer terugvindt bij mezelf.

Wat wel goed is voor mijn ego zijn de berichtjes die ik nu binnenkrijg van 2 mannen waar ik altijd goed mee hebben kletsen. Klein dorp hier, dus tamtam gaat snel. En nee, het is nu niet de tijd om hier iets mee te doen maar het voelt wel heel goed. (alleen 's nachts hé dan kan ik er nog weleens over twijfelen)

Lekker dat ik hier mijn gedachten kan spuien, mee kan lezen met medelotgenoten. Ik haal hier zoveel uit.