Heb hem de keuze gesteld voor ons te gaan of mij volledig te laten vallen. Was een moeilijke keuze voor me, omdat ik als de dood ben dat hij me verlaat maar voor mijn eigen gevoel is het wel een goede beslissing geweest. Hij dacht immers ook niet echt aan mij toen hij met dat kind zoende.

Ik wil tegen hem schreewen, en er zit een deel in me dat hem ontzettend haat en weet dat het nooit meer zoals vroeger zou worden. Daarvoor heeft hij teveel schade aangericht. Hij gaf al op toen hij nog geen strijd gevoerd had. Dat wil zeggen dat ik in zijn ogen blijkbaar niet zo belangrijk voor hem geweest iben als andersom. Ik ben altijd voor hem gegaan, heb hem nooit met een ander bedonderd en zelfs nadat hij dat deed bleef ik bij hem. Ik kan mezelf wel voorhouden dat hij zou veranderen, en dat het aan andere externe zaken ligt maar dan lieg ik mezelf alleen maar voor.

En toch.. als hij zegt dat hij ervoor gaat dan ga ik ervoor. Hoe dom ook. Ik ben van het slag mensen die niet zo snel opgeeft. Als er maar liefde in het spel zit, dan komt de rest vanzelf. Dat maak ik mezelf wijs in ieder geval. Moet mezelf ook echt inhouden om het vertrouwen in de liefde niet te verliezen. Ik was soms echt gelukkig bij hem, echt.. En als ik zie hoe snel hij dat vergeet en mij inruilt voor een ander dan begin ik de twijfelen of liefde wel zo sterk is, of dat liefde een illusie is. Alleen maar een manier om aan je eigen behoeftes te komen. Leuk voor zolang het goed gaat, maar als het even slecht gaat dan gaan ze er als een haas vandoor. Veel makkelijker om dan iets nieuws te beginnen toch?

Ik kan me niet indenken hoe hij zichzelf aankijkt in de spiegel op dit moment. Hij maakte het uit met het excuus dat hij niet wist of ik wel genoeg van hem hield.. Dat ik niet genoeg voor hem deed. Dat ik hem pijn gedaan heb door 1 ding dat ik hem gezegt heb in een impuls, en waar ik inmiddels wel 100x mijn excuses voor heb aangeboden. Vervolgens doet hij niets om mij het bewijs te geven dat hij van me houdt. Hij gaat met me om alsof ik zijn grootste vijand ben. En dat terwijl ik er altijd voor hem geweest ben, ook toen de mensen om hem heen hem allemaal lieten vallen.

Dus waarom doet dit me dan ook zo'n pijn? Waarom blijf ik vasthouden aan de herinneringen die ik zo mooi vond?..