Tja daar ben ik eindelijk, na anderhalf jaar aan het lijntje gehouden te zijn(hoe is het mogelijk dat ik mezelf zolang in de maling genomen heb?), is het hoge woord eruit:
Het komt nooit meer goed tussen ons!!

Zij heeft nog"diepe gevoelens" voor me maar niet genoeg liefde om nog opnieuw te beginnen.

Wat ik dacht dat de liefde van mijn leven was, met veel geduld en haar de ruimte geven zichzelf te vinden / te ontplooien, te zoeken naar de echte liefde, die ze uiteindelijk bij mij zou vinden, blijkt dat ze al heel lang geleden afscheid van mij genomen heeft maar mij geen pijn wilde doen(!?) en daarom mij de mogelijkheid heeft gelaten te hopen dat alles nog goed kwam.

Na een hel van 18 maanden waarvan ik de eerste 12 met een flinke dosis alcohol doorgekomen ben, de afgelopen 6 maanden weer nuchter, werkend aan mijn conditie, uiterlijk, gewicht(aankomen, altijd al te mager geweest), te proberen mijzelf te verbeteren op alle mogelijke terreinen, hopend tegen beter weten in, heb ik eindelijk de waarheid te horen gekregen. Het komt nooit meer goed tussen ons!!

Chips! Ik dacht dat het ergste achter me lag , ik was bezig te bedenken waar en hoe ik haar ten huwelijk zou vragen als "ze klaar voor mij was", mezelf (tegen beter weten in) te vertellen dat het bijna zover was , dat ze uitgedarteld was
(ik heb wat meer ruimte nodig , ik ben er nog niet klaar voor, je moet geduld hebben en aan jezelf werken dan komt het allemaal goed) .

Ik dacht dat het goed kwam, wist het zeker, ze had het mijzelf toch verteld:
"Ik heb inspiratie opgedaan uit "de Sahir"" zij ze mij een half jaar geleden, een boek van de schrijver Paulo Coelho over een vrouw die haar man verlaat op zoek naar de ware liefde, het eindigt na een periode van zo'n 2 jaar met het bij elkaar terugkomen van de partners waar blijkt dat de vrouw vond dat er iets ontbrak aan de relatie en vond dat de man eerst aan zichzelf moest werken voor hij klaar was om haar liefde te kunnen ontvangen.
Met die wetenschap en keer na keer van haar horen geduld, alles komt goed , over een tijdje lachen we er samen om, wist ik het zeker ,alles kwam dus goed!!
Ik heb er alleen niet bij stil gestaan dat het een roman was , dat iedereen het recht heeft zijn eigen hoofdstukken te schrijven.Dat het boek tot het laatste hoofdstuk aardig mijn laatste 18 maanden weergaf was fijn, minder fijn is, dat ze besloten heeft het laatste hoofdstuk te herschrijven en het happy end te veranderen in een nachtmerrie.

Ik heb een hoop tekens gemist weet ik nu. De tekens die ik echt had moeten zien heb ik gemist/genegeerd, ik was te blind door mijn liefde voor haar, ook te bang om ze te zien, om nog meer pijn te voelen dan ik al heb gevoeld, om me nog eenzamer te voelen dan ik me al voel, ik dacht dat ik ze allemaal zag, dat bleken dus geen tekens te zijn maar zachte lieve woordjes, interesse, de schouder die ze me aanbood(die ik met beide handen aanpakte) die ze dacht dat ik nodig had om te overleven en misschien ook om haar eigen schuldgevoel weg te nemen

Schuldgevoel, grappig zou ze dat hebben?Ik ken het maar al te goed, voor 5 jaar geleden heb ik voor deze" liefde van mijn leven" mijn toenmalige vrouw en kinderen verlaten na een huwelijk van 13 jaar.Mijn kinderen in de steek gelaten om mijn eigen geluk te vinden.

Dat heeft een vreselijke wissel getrokken op het begin van de nieuwe relatie , de eerste jaren na de echtscheiding heeft schuldgevoel(voornamelijk naar mijn kinderen toe) mij opgegeten van binnen, veel van mijn energie weggenomen, ons een vreselijk moeilijk begin van onze relatie gegeven.
Nu 5 jaar later krijg ik hem zelf voor mijn kiezen!
Boontje komt om zijn loontje?
Ik hoop dat zij er zich minder schuldig over voelt onze relatie( eindelijk) te stoppen dan dat ik me toen voelde, of hoop ik dat eigenlijk niet? Wil ik dat ze er zich minstens net zo slecht ondervoelt als dat ik me nu voel of zoals ik me 5 jaar geleden voelde?Of wil ik eigenlijk dat ze gewoon gelukkig wordt(voor mij blijft ze een wereldvrouw).

Grappig hoe ik schrijf dat ze eindelijk de relatie beëindigd, wat een onzin,dat heeft ze al heel langgeleden gedaan, alleen ik wist het nog niet!(of wilde ik het niet weten)

Ik dacht dat ik alle zwarte dagen al gehad had, er gaan er nog een boel aankomen weet ik nu, ben opgelucht dat de nachtmerrie van de onzekerheid voorbij is maar zal nu aan de nachtmerrie van het accepteren en verwerken moeten beginnen. Ik hoop dat ik een deel al gehad heb omdat we al 18maanden niet meer samen leefden.
Maar de gedachte om nu afstand van haar te moeten gaan nemen, haar niet meer meerdere keren per week te zien of te spreken, te ruiken, te knuffelen , haar te horen lachen, geen leuke dingen meer samen te doen ,mijn leven niet meer met haar te delen, maakt me zo bang en verdrietig. Hoe ga ik het aanpakken? Ze wil mij graag blijven zien, zegt dat ze nog zulke sterke gevoelens voor me heeft als de beste vriend die ze ooit gehad heeft, ze wil mij niet verliezen, en ik haar eigenlijk ook niet, ook niet als het (alleen maar ) om een hele goede vriendschap gaat. Ik weet dat ik dat niet kan , ga mezelf weer in de maling nemen. AFSTAND!
Maar hoe doe je dat als je verslaafd aan haar bent?
Zij nog steeds de vrouw van je dromen is ook al weet je dat dat eenrichtingsverkeer is?

Geen idee, ik ga maar eerst beginnen met een flinke pot te janken.

Olaf