Morning,

Zoals in eerdere blogs reeds gezegd gaat het (of ging het) de goeie kant op. Ze was steeds minder in mijn gedachtenwereld aanwezig en alles kreeg weer zin. Op m'n werk begon de trein terug te lopen, slaag er zelfs in om iedere dag (bijna) op tijd te komen. Kortom, de finishlijn was in zicht, het einde van het "liefdesverdriet".

Had wel gemerkt dat geen contact uiteindelijk de beste oplossing bleek. Ik heb een soort van veilige "ballon" gemaakt. Waarin ik omringd wordt door vele vrienden en mensen die me een goed gevoel geven. Tot gisteren de "ballon" zomaar werd doorprikt. Zat gezellig iets te drinken met een vriend, tot er plotseling een "a heej" klonk, die stem ken ik uit de duizend. Ik blokkeerde volledig, en veel meer dan een geforceerde "oe ist?" kwam er niet uit. Hooguit één minuut duurde het! Ze vertrok terug.

Wat volgde was een vlaag van emoties die me van de bergflank in één ruk terugbracht naar het dal. Tranen, vragen, verwijten. Alle inspanningen van de vorige weken leken tevergeefs. De hele nacht wakker of beter half dromen. Vanmorgen in de auto terug de malende gedachten.

Eén ding is nu ook wel duidelijk, het streven naar vriendschap waar we beiden gingen aan "werken", zal niet lukken. Degene waar ik jaren mezelf ben bij geweest, waar ik alles tegen vertelde zorgt er nu voor dat ik blokkeer. Damn, voel me hier enorm slecht bij. We zijn niet met ruzie uit elkaar gegaan, mekaar terugzien was totnogtoe altijd aangenaam (op het moment zelf hingen we aan mekaars lippen). En nu wisten we precies niet meer wat te zeggen. Bizar. Maar goed ben blij dat ik dit even kwijt kon, en we komen er wel weer door, dat weet ik ondertussen.

grtjs x