na al die weken ontzettend droevige verhalen te lezen vroeg ik mij af of er ook iemand iets positiefs te vertellen heeft...?
iemand na een pijnlijk periode toch weer je hart kunnen openen voor een nieuwe persoon?
Want ik vrees niet dat er nooit meer iemand op mij verliefd zal worden, maar dat IK niet meer hetzelfde zal kunnen voelen voor iemand. Of is dat jeugdige onwetendheid van mijnentwege?

ondertussen al 3 weken uit. Ik voel mij iets beter, maar de ochtenden zijn nog altijd het ergst. Elke ochtend word ik wakker met nachtmerries, harkloppingen, beven,... en niemand die er is om dicht tegen aan te kruipen en getroost te worden...

ok, ik heb hem uit de kamer gezet, wel, voor de nacht alleszins.
Hij kwam gisteren terug van Parijs, was superlief, knuffelde mij, maar toen kreeg ik het er toch uit: of hij aub in een andere kamer wou gaan slapen.
Hij nam het heel goed op: oja, natuurlijk,geen enkel probleem, sorry dat ik er je al zo lang mee stoorde, ik respecteer elke beslissing die je neemt,...

Na het lezen van al deze blogskreeg ik ook de behoefte mijn verhaal op te schrijven.