Hoi Wunjo,

Wat moeilijk zeg, al lijkt het mij nu gek genoeg geen gek idee dat mijn ex nog in de buurt zou zijn, ik weet diep van binnen ook wel dat dat niet goed zou zijn.
Inderdaad, het niet meer deel uitmaken van iemands leven is vreselijk, al gaat dat straks ook voor hem gelden natuurlijk. Het blijft twee kanten op werken namelijk, al is hij er misschien wat verder mee. Raar dat we allemaal zoveel om onze ex gaven en geven en die ex van alles gunden, diepe liefde voelden en dat dat andersom dus niet meer zo werkte. Ik heb zelf bijvoorbeeld het gevoel dat het hem echt niets meer doet hoe het mij nu vergaat, ik ben 'uitgewist' en ik denk dat dat het meeste pijn doet. Op het moment dat je het nog hebt sta je er meestal niet zo bij stil als wanneer het opeens allemaal wegvalt. Probeer als dat lukt (en dat hoor je van iemand die gister vier smsen stuurde, zonder reactie trouwens) toch wat meer afstand te nemen van hem. Want het was wel heel goed hoor, dat je contacten probeerde op te bouwen, ga hiermee door! Dat doet hij hoogst waarschijnlijk ook en je zal ze straks en ook nu nodig hebben hoor meid.
Het gemis en verdriet wordt misschien nog niet minder, bij mij tenminste niet, maar je laat wel zien dat je verder gaat, al lukt dat nog niet helemaal.
Ik vind je heel moedig en ik weet niet of ik het zo zou kunnen, wat dat betreft ben ik die rare ex van mij dankbaar dat ie zo raar is en geen fatsoen meer kent jegens mij. Dan houdt het ergste verdriet eerder op, ik denk niet meer; "wat doet ie dat toch nog lief!" want dat is niet het geval bij mij.
Maar ja, zoals voor iedereen zijn de herinneringen en het plotselinge moment het allermoeilijkst...
Ik wens je heel veel sterkte Wunjo,

Laat je weten hoe het verder ging?

Eefje

Hi Wunjo,

Ik zal de laatste zijn om te oordelen dat 'troost zoeken bij de ex-partner' verkeerd is en ten alle tijden moet worden vermeden. We vinden zo allemaal onze eigen manier en (ver)werk(ings)wijze om met een relatie-breuk om te gaan--en daarin is geen enkele situatie hetzelfde.

Ik denk ook niet zozeer dat het troost zoeken bij elkaar, en het samen delen van het verdriet, een slechte of ongezonde vorm is om mee naar een definitief einde toe te werken--als dit door beide partners als 'prettig' en 'helpvol' wordt ervaren. Helaas komt dit maar weinig voor, omdat er ten tijde van de breuk in de beleving van beide partners, emotionele verschillen bestaan die niet te verenigen zijn. Wanneer je als 'uitmaker' al emotioneel afscheid hebt genomen en het einde inmiddels duidelijk is, wil je gewoonweg niet langer in die situatie verblijven. Dan wil je eruit, en liefst zo snel mogelijk--en dan is troost schenken en het verdriet delen iets wat je de ander niet kan geven. Niet wilt geven, ook, waarschijnlijk.

Wat met 'het afstand nemen' vooral tracht te worden bereikt, is denk ik, dat de klap van het einde en het wegvallen van de partner 'snel' gebeurd. Dat het als een pleister in één keer van je wordt afgetrokken, in plaats van millimeter voor millimeter. Voor veel mensen werkt het nu eenmaal beter als de grootste pijn in één keer als de Guillotine op de nek neervalt, in plaats van in steeds kleine stootjes.

Ik heb eerlijkheidshalve wel enige vraagtekens bij het 'volledig in het rouwproces' zitten, met je ex-vriend als goede 'vriendin' naast je. Ik begrijp dat het helpt dat hij al je vragen en twijfels voor je beantwoord, helder uiteenzet en je te woord staat. Dat je er niet alleen voor staat.

Maar ik vermoed ergens dat de aanwezigheid en beschikbaarheid van je ex in je leven momenteel namelijk toch het werkelijke, overweldigende verdriet en de pijn van het afscheid verzacht--en waarschijnlijk ook nog grotendeels bedekt. Weer die pleister, dus. Om elke dag wakker te worden in de leegte die een ex-partner achterlaat, zoals de meeste op deze site elke dag moeten ervaren, is toch een heel ander rouwproces, dan wanneer je diezelfde ex-partner nog steeds om je heen hebt--en hij beschikbaar blijft om je troost, hulp, aandacht en zorg te verlenen. Wanneer je geconfronteerd wordt met het feit dat je geheel op jezelf bent aangewezen, in je eentje het verdriet en afscheid moet aangaan, wanneer je je beseft dat je op geen enkele manier meer op je ex kan bouwen of kan worden gesteund, wanneer er geen 'wij' meer is--dát is waar liefdesverdriet (en het rouwen) echt begint.

En met alle respect, het feit dat je ex-vriend deze gebieden nog steeds voor je invuld en opvangt, ik vraag me af of je al werkelijk volledig in dat rouwproces zit. Zoals je zelf al schreef:

"De ergste pijn is het besef dat hij dit straks voor iemand anders zal zijn... Als we over een paar maanden apart gaan wonen moet ik hem voorgoed afgeven, hij zal iemand leren kennen en mijn plaats zal vervangen zijn... Ik zal niet diegene zijn naast zijn zijde als hij volgend jaar zijn eerste lezing heeft, ik ben niet diegene die trots naast hem zal staan wanneer hij afstudeert,...Het feit dat ik geen deel meer uitmaak van zijn toekomst, dat is mss nog de ergste pijn..."

Het échte rouwproces begint volgens mij pas echt, wanneer je gedwongen wordt te accepteren dat je het helemaal zonder hem moet doen--zonder zijn beschikbaarheid en aanwezigheid. Nu is het iets waarvan je alleen beseft dat het 'in het verschiet ligt', iets dat 'uiteindelijk gaat gebeuren..'. De gedachte is al pijnlijk genoeg, maar hij IS er nog steeds, dus het rouwen gebeurd momenteel in verzachtende omstandigheden. Maar zonder die 'verzachtende omstandigheden'--dát is waar het natuurlijk om draait, uiteindelijk.

Je klinkt als een verstandig meisje en ik hoop dat, wanneer het officiele einde eindelijk komt, je je erdoor heen zal weten te bijten. En tot dan, hoop ik dat deze manier tussen jullie jou veel hulp zal aanreiken wanneer het doek eindelijk valt.

Heel veel sterkte!
Chelle