Gisteren heb ik mijn 'ex' (still, een rotwoord) weer gesproken. Het is nu 2 weken uit (en 2 dagen) en ik weet even niet meer wat te doen. Ik heb het na 1 1/2 jaar uitgemaakt, omdat ik dacht niet genoeg meer te voelen. Maar ik mis hem als een gek. Nu snap ik, het is kort dag, 2 weken is echt niet zo veel. Maar wanneer weet je dan wel of je hém mist, of meer de gezelligheid, geborgenheid etc??

Wat me vooral tegenhield om het nog 1x te proberen, was dat ik al eerder twijfelde aan de relatie en dat ik het op het moment van uitmaken wel zeker wist. Maar nu denk ik, hoe erg is het als ik het nog 1x probeer om het helemaal zeker te weten dat het niet kan? Ik twijfel zo... maar ik vond het niet kunnen naar hem toe om het nu nog een keer te proberen en dan over een paar maanden hem misschien wel weer heel veel pijn te moeten doen.

Tot nu toe ben ik eigenlijk vrijwel alleen verhalen tegengekomen van mensen die het niet zelf uit hadden gemaakt. Ook wel logisch, voor de 'achterblijver' is het toch het zwaarst neem ik aan. Zij waren bang dat ze niets meer zouden betekenen voor hun 'ex' (vreselijk woord). Ik kan uit ervaring stellen dat dit absoluut niet zo hoeft te zijn.

Nu ben ik dan ook degene die het uit heeft gemaakt. Na bijna 1 1/2 jaar sloegen de twijfels bij mij hard toe. En daarvoor eigenlijk ook wel, maar nooit zo erg als toen. Waar ze precies vandaan kwamen, weet ik niet, en ik wist niet goed hoe ik er mee om moest gaan, hij was mijn eerste echte vriend. Ik heb er over gesproken met hem en we besloten 'ons' nog een kans te geven, we wilden allebei niet dat het zou eindigen. Echt, ik wilde zo graag dat het nog goed zou komen. Net als iedereen wilde ik dat het voor altijd geweldig zou blijven, maar dat gebeurde niet. En ik vond het verschrikkelijk, maar heb het een maand later toch uitgemaakt.