En terwijl ik hier goede raad probeer te geven aan lotgenoten ontvang ik een smsje dat me weer doet ineenkrimpen van verdriet.
Kan er niet over praten, wil niet huilen, niet weer.....niet weer met gezwollen ogen naar het werk...
Rest me alleen nog jullie allemaal een (hopelijk) goede nacht te wensen.
Slaapwel
xxx

Dit is nieuw voor me. Ben geen blogger. Ben ook niet iemand die via columns of lezersrubrieken reageert.
Maar vandaag ben ik hier terecht gekomen. Na een dag van wanhoop. In het besef dat ik hulp nodig heb maar niet wetend hoe of waar ik ze moet zoeken. Psycholoog ? Misschien.... Maar dat is duur voor mensen die moeten knokken om te overleven...
Vrienden ? Heb ik gelukkig veel, ze kennen men verhaal,steunen me maar een oplossing kan niemand geven.
Ik doe dus alsof er niks meer aan de hand is, altijd vrolijk op het werk en als ik uit ben. Maar thuis....