Hey hoii,
Ik en mijn toenmalige vriend hadden 2jaar lang een relatie. Mijn vriend had in het begin van onze relatie veel onzekerheden en kleine probleempjes met zichzelf, waar ik hem met alle liefde mee wilde helpen. Dat heb ik ook gedaan, uiteindelijk is hij er stukke beter uitgekomen. Alleen, toen hij nog niet uit zijn problemen was (onder andere en de grootste boosdoener jaloezie) had ik het idee dat ik het begon over te nemen. Ík was nu degene die jaloers was. Ik heb mijn partner er altijd zo goed mogelijk mee proberen te helpen. Ik zeg zelf ; jk ben niet zo'n meisje die veel jongensvrienden heeft of vaak mee afspreekt. Alleen mijn mannelijke partner had dat voor mij wel met andere meisjes. Hij sprak vaak met ze af. Sprak ze vaak over whatsapp of ging wel eens skypen met ze. In het begin van onze relatie zag ik er het ergste niet van, maar ik merkte wel aan mezelf dat ik het steeds erger begon te vinden. En dat had ik aan mn partner verteld, en vervolgens gevraagd of hij meer afstand kon doen. Maar het werd erger en erger, en eigenlijk wilde ik dat hij niets meer deed met andere, en dat heeft hij voor mij gelaten. Ik was zo bang om hem kwijt te raken, of bang dat hij vreemd ging. Dit ging een tijdje goed 1jaar ongv. Maar daarna merkte ik al snel aan mn partner dat het hem niet meeviel, hij is jong, kreeg de behoefte. Voor mezelf was het moeilijk om te zien, want ik kon eigenlijk niets doen. Mn angst benauwde mijn partner, volgens hem was dat een van de 2 (hoofd)reden waardoor het uitging. Hij vertelde me, dat er de laatste tijd veel complicaties waren, dat hij nog te jong was. Dat deed pijn, het is nu 1week uit, en ik ben er stuk van. Mijn partner wilt ECHT GEEN contact met mij omdat hij zegt dat hij dat nog niet aankan, hij schijnt nog verliefd op me te zijn, alleen volgens hem was er geen andere mogelijkheid dan het uitmaken. Hij spreekt zn oude vriendinnen wel weer, spreekt er ook mee af. Waar ik het heel zwaar mee heb. Omdat dat mn hele relatie lang mijn angst was. Maar mn partner zei recht in mn gezicht dat hij verliefd op mij was, dat hij mij nog wel wilde. Alleen dat hij geen relatie met me kan hebben. Dit vind ik moeilijk te begrijpen en te accepteren en ik hoop dat het snel beter met me gaat. En dat ik vroeg of laat nog wel contact met hem kan zoeken. Ik ben in die ene week al 3keer bij hem langs geweest, 3keer gewhatsappt en heel vaak gebeld. Maar nu wil ik ook even rust voor mezelf, ik heb hem overal op verwijderd zodat ik niet mn hele dag zijn 'laatst gezien ' zit te checken of me af zit te vragen met welk meisje hij nu weer praat. Maar een ding stelt me gerust. Het schijnt hem net zo goed niet mee te vallen, maar ik geef het tijd, is het beste wat ik nú kan doen, want : tijd heel wonden!