Nou, het verdriet is er nog steeds maar gelukkig wat minder. Ik praat echt heeeel veel erover met vrienden. Ik praat ook met zijn vrienden die het eigenlijk niet wisten dat het uit was. Ik snap dat niet. Ik vertelde het meteen aan iedereen. Maar niemand van zijn vrienden die ik ook ken, wist het. Ze zijn ook stomverbaasd. Tja, dat was ik ook. Gelukkig zijn zij erg lief en steunend voor mij. Ik praat ook niet slecht over mijn ex. Nee, daarvoor ken ik hem te goed en houd ik nog teveel van hem.

Wij hebben al 6 dagen geen contact gehad na de breuk. Man, wat gaat de tijd toch langzaam! Nog steeds die vragen die ik niet had kunnen stellen opdat moment. Ik moet verder, ik weet het, daarom schrijf ik het maar op. Dan kan ik het hem laten lezen. Ik weet namelijk niet hoelang ik op mijn antwoorden moet wachten. Maar ik weet dat als hij er klaar voor is, mij die vragen gaat beantwoorden. Zo is hij. Maar ik ben hem wel kwijt.

Het is een week geleden dat hij het uitmaakte. Ik ben al iets over mijn ergste verdriet heen. Maar ik wil hem graag spreken, maar tegelijkertijd ook weer niet. Dit omdat ik zelf nog te emotioneel ben.
Wij waren nog jong toen wij een relatie begonnen. Veel te jong. Toen wist ik het al. Het is te vroeg. Dit omdat ik net depressief was, daarna kwam overspannenheid, daarna ontslag, ouders in scheiding en nu dit. Het volgde elkaar zeg maar netjes op. Ik had geen tijd voor hem. Dat doet mij pijn. Ik kon niet anders.
Hij is niet gelukkig. Dat was hij in het begin ook niet. Het stomme is dat ik nu pas tijd heb om dat in te zien. Nu pas kan ik veranderen. Tijd voor hem. Maar hij trekt het niet meer.