X, mijn lief...

Ik heb je foto teruggevonden, na al die jaren zie ik je gezicht weer...

En de tranen lopen over mijn wangen.

Mooie jongen, waarom?

Een antwoord op die vraag zal ik nooit krijgen, dat weet ik.

En misschien weet ik het antwoord wel, maar wil ik het stomweg niet weten.

Zelfs nu, na meer dan 20 jaar, voel ik nog de pijn.

De pijn van toen; het onbegrip, het onvermogen, de wanhoop, en al het verdriet.

Ik zal het altijd bij me blijven dragen, en koesteren.

Immers, het verdriet is gesleten, de emoties zijn verwerkt.

En toch, soms, denk ik je te herkennen...