Je denkt misschien
dat je wat moet zeggen.
Je denkt misschien
Dat je me moet opvrolijken.
Je wilt misschien
Me weer zien lachen en genieten.
Wat ik je vraag is dit:

Wil je nog eens
en nog eens
luisteren naar mijn verhaal.
Naar wat ik voel en denk
Je hoeft alleen maar stil te zijn.
Mij aan te kijken
Mij tijd te geven.
Je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen.
Maar als het kan
Slechts te aanvaarden
zoals het voor mij voelt.
Je luisterend aanwezig zijn.
Zal mijn dag anders maken.

Gister dus naar de Efteling geweest met lieve vriendinnen.Het was een goede dag, tuurlijk dacht ik veel aan hoe de dag anders had kunnen zijn, maar ik had veel afleiding en heb hard geschreeuwd in de 8 banen en ook gelachen.
Vandaag val ik in een gat, ben alleen maar aan het janken, kan niet stoppen.
Heb heel veel lieve kaartjes gehad van veel lieve mensen,dat doet me goed, maar ik voel me ook zo leeg en eenzaam en verlaten.
Ik weet dat dit heftige verdriet niet altijd zo heftig blijft, maar ik voel me zo rot vandaag, wou ik even kwijt.

Liefs Maily.

Voel me zo alleen, had me deze week zo anders voorgesteld, nu hoop ik dat het maar snel voorbij is.
Want vrijdag zou ik gaan trouwen, nu niet.
Weet je, het lijkt nu weer net of deze week niet echt is, of ik weer in een roes zit.
Ik kan er gewoon niet bij dat dit echt gebeurt, dat ik echt niet ga trouwen en dat ik om afleiding te zoeken naar de Efteling ga.De 9e was zo bijzonder voor mij (ons).
We hebben samen deze datum uitgezocht, omdat we het een mooie datum vonden en omdat we elkaar in september ontmoet hebben.
De 13e zouden we elkaar 8 jaar kennen.
Nu is hij met haar, dumpt mij voor het huwelijk, heeft bindingsangst, is gewoon ziek in zijn hoofd.Ik ben zo boos en voel me zo machteloos, ik kan niets doen en het voelt zo klote allemaal.

Het duurt nog maar 1 week, dan is de datum dat wij eigenlijk zouden gaan trouwen.Maar er is geen wij meer, er komt geen trouwdag,maar een rouwdag.Sinds de maand september is begonnen voel ik me zo klote.
Pijn in de maag en zo down en verdrietig.
Het is nu sinds april uit, er zijn tijden geweest dat ik niet eens meer zo aan het trouwen dacht,maar meer aan het feit dat ik hem kwijt ben.
Maar nu komt de 9e heel dicht bij en dan ben ik zo verdrietig en komt alles weer dubbel zo hard op me af.We hadden gewoon alles geregeld!Ik denk dan aan mijn jurk, aan de daginvulling,onze leuke ideeën, de huwelijksreis.Allemaal weg, omdat hij ineens een ander had.Zo keihard.