Is het nationale dip-dag? Ben geloof ik niet de enige. Ik weet het allemaal ook niet meer, maar voel me nu echt super KKKK. Het is al bijna 3 maanden uit. Heb al een paar dagen lopen huilen. Maandag dus weer contact met hem gezocht (stomme muts die ik ben). Een paar keer werd de hoorn erop gesmeten (duh). Voel me net een stalker. Maar wel of geen contact, ik blijf me rot voelen. Ik heb liever de pijn van een klap van hem in mijn gezicht krijgen door contact met hem te zoeken dan de pijn die ik momenteel voel. Ik mis hem zo erg. Moet ook de hele tijd denken aan de toekomst die ik met hem had kunnen hebben, ook al weet ik dat er niet echt een was. In het NU leven lukt gewoon even niet, lukt me niet om hem uit mijn hoofd te zetten. Ken je dat gevoel van hartkloppingen, draaiende maag etc voel me onrustig! LIEFDESVERDRIET! Hoop dat de tijd snel zijn werk doet. Dit is niet goed. Hij is al verder gegaan, nu ik nog?¢‚Ǩ¬¶Was ik er maar nooit aan begonnen?¢‚Ǩ¬¶. Kan er gewoon niet bij dat iemand van de ene op de andere zo gemeen kan zijn. Maar ik hoop nu echt definitief een dikke streep eronder te zetten. Heb hem een mail gestuurd met een opsomming van zijn negatieve punten en gezegd dat ik hem nooit meer wil zien of spreken. Nu me erg nog aan houden, want elke keer ontkracht ik het weer door toch weer contact te zoeken.

Kan wel huilen. Hij heeft gister niks van zich laten horen voor mijn verjaardag, was natuurlijk te verwachten. Een sms met felicitaties kan er toch wel van af? Waarom heb ik nog zoveel valse hoop, het is al bijna 3 maanden geleden. Hij is toch ontzettend duidelijk geweest, de deur is dicht er is geen weg meer terug. Vorige week heb ik me al een paar dagen ziek gemeld omdat ik het niet trok. En vandaag, vandaag kon ik het weer niet opbrengen en heb ik een dag vrij genomen van mijn werk. Als ik zo doorga raak ik straks ook nog mijn baan kwijt en dat ik het laatste wat ik wil. Waarom kan ik mezelf niet vermannen, ook de deur achter me dichtgooien? Waarom laat ik hem altijd op een kier? Waarom plaats ik hem op een voetstuk, idealiseer ik hem? Wil ik maar niet inzien dat hij ook een hele slechte kant heeft.

Zie mijn verhaal+commentaar dat ik gister heb ingediend.
Lisa heeft helemaal gelijk! Als ik reëel ben weet ik ook wel dat ik zo'n leven met hem en zijn ouders niet had gewild. Weet ook hoe het anders kan. Heb hiervoor 8 jaar een relatie gehad, nooit problemen met zijn ouders gehad. Waren echt schatten van mensen. We kwamen daar ook geregeld, maar zijn ouders lieten ons en onze relatie gewoon in hun waarden.

Op zich ging hij ook wel mee naar mijn ouders, maar dat was meer om even te eten en wat te hangen. Misschien omdat ze dichterbij wonen, maar we bleven daar nooit slapen en hij hoefde al helemaal nooit wat te doen in huis of laat staan met mijn moeder mee te gaan winkelen!

Ben in een regelrechte soap beland, Wysteria lane a la desperate houswives. Wat een oppervlakkigheid.

Het is alweer bijna 2,5 maand geleden dat het uit is met mijn vriend, heb precies een jaar met hem gehad. Vlak voor kerst is het uitgegaan. Niet de allerleukste periode dus. Na nare ervaringen met relaties en liefdesverdriet (vreemdgaan, gevoel is weg, tja de bekende verhalen?¢‚Ǩ¬¶) in het verleden dacht ik, dit keer doe ik rustig aan, loop ik niet te hard van stapel en het overkomt me niet nog een keer dat iemand mij pijn kan doen. Maar helaas ook dit keer doet het verschrikkelijk veel pijn, het gepieker, geanalyseer en het gemis lijk ik maar niet te kunnen stoppen. Ik lijk wel geobsedeerd door hem. En waarom?