Dacht, laat ik er ook iets opgooien. Even maar een nieuwe blog ervoor aangemaakt..

Don't kid yourself
and don't fool yourself
this love's too good to last
and I'm too old to dream

Don't grow up too fast
and don't embrace the past
this life's too good to last
and I'm too young to care

Don't kid yourself
and don't fool yourself, this could be the last
and we're too young to care

Zag hem net weer op het schoolplein. Is nu terwijl we naast elkaar staan ff hoi zeggen en dan loop ik weer door.. Voel me beetje misselijk. Z'n dochtertje keek me aan en ik zei haar ook gedag maar ze zei niks terug.

De afstand wordt steeds groter, dat is wat hij wilde dus heeft hij z'n zin en hij hoeft er eigenlijk niks voor te doen. Alleen maar zich als een klootzak gedragen (sorry voor het taalgebruik maar ik geloof dat ik in de boze fase kom).

Ik zit nu weer te huilen, zoals elke vrijdagmiddag. Ik zou willen dat ik dit niet meer hoefde, kon ik m'n dochtertje maar op een andere school doen maar dat zou toch echt te ver gaan. Ik zal er gewoon doorheen moeten helaas. Maar het doet zo'n pijn om hem te zien en te merken dat hij zoveel effect op me heeft en ik ben het gevecht met mezelf zo beu.

Hallo allemaal,

Even een kleine update om mijn gedachten meteen te ordenen...

Heb afgelopen weekend een 'blind date' gehad met iemand die ik via internet en MSN heb leren kennen.
Het was een heel gezellige avond (laat geworden). We zijn naar een concert geweest en hebben daarna nog iets gedronken.
Ondanks dat het heel gezellig was, voelde ik toch dat ik er nog lang niet aan toe ben om iets meer dan vriendschap met een man aan te gaan. Op een gegeven moment ging toch ex in m'n hoofd zitten en voelde ik m'n hele lijf in opstand komen.
Nu gingen we al uit met de achterliggende gedachte dat we allebei niet toe zijn aan een relatie dus dat scheelt.

Oh mensen ik word moe en gek van mezelf!

Op zich ben ik best goed bezig, denk wel dat ik sterk genoeg ben om hier overheen te komen en zoek ook echt dingen op. Maak afspraken, ben weer begonnen met sporten etc. Maar soms bekruipt me het gevoel dat ik misschien aan het vluchten ben voor m'n verdriet? Ik wil dat niet, weet dat ik er doorheen moet om er straks beter uit te komen maar thuis zitten zwelgen wil ik ook niet. Wat is wijs? Telkens als de gedachte aan hem of aan dingen die we deden of wat dan ook in me opkomt, heb ik de neiging die weg te drukken. Soms laat ik het even toe maar ik voel me dan meteen zo slecht dat ik tegen mezelf zeg: nee, stop hier! Maar.. is dat wel verstandig? Ben zo bang dat de grote klapper (zo ik die niet al heb gehad) dan nog moet komen en dan juist op een moment dat je het niet verwacht.

Hallo allemaal,

Voor ik deze site ontdekte, hing ik nogal eens rond op deze site:

www.liefdescursus.nl

Misschien een leuke tip? Of misschien kennen jullie hem al..

Ik vind het in ieder geval erg grappig en ook best nuttig.

Nu na een feestje (en een paar wijntjes) voel ik me even een stuk beter. Meteen maar van profiteren dus..

Had gisteren 2 feestjes en vandaag weer een ander feestje en daar was de ex van mijn vriendin die me toen ik met ex aan het daten was, liep te 'stalken' via de sms. Heb hem toen afgewezen omdat het een ex van een vriendin is en ik dat uit principe niet doe (en uiteraard omdat ik toen bezet was door ex). Vanavond liep ik hem dus weer tegen het lijf en hij zat de hele avond tegen me aangeplakt. Overal waar ik ging staan of zitten was hij ook. Vond het wel genant tegenover mijn vriendin en zijn zussen die ik al jaren ken maar de aandacht was wel ff leuk. Toch een goed gevoel dat ik nog 'in de markt' lig. Al zou ik nooit iets met hem willen.

Het blijft aanmodderen...

Denk ik dat het de goede kant op gaat, nee hoor, hup meteen weer in een dip en het verschilt soms van seconde tot seconde. Heb het vandaag extra moeilijk omdat de vrijdag vaak 'onze' dag was met de kinderen en nu voel ik dat gemis zo erg.

Denk ook dat het feit dat ik m'n baan kwijt raak meespeelt, andere ex (vader van m'n dochter) en m'n algehele winterblues..

Maar, heb al besloten dat mocht ik hier niet in m'n eentje uit komen, dat ik dan maar professionele hulp moet gaan zoeken. Soms wordt het gewoon even te veel allemaal. Denk dat dat punt nu is gekomen.