Ben gisteren zelf weer stom geweest en heb hem via msn weer laten weten hoe ik me voel. Dat komt omdat ik hem gisteren natuurlijk eerst bij school had gezien en daarna kwam ik hem ' s middags nog een x per ongeluk tegen. We hebben gepraat over koetjes en kalfjes. Hij heeft het enorm druk en zag er ook echt heel erg moe (slecht) uit. Niet slecht natuurlijk dat is bijna onmogelijk maar gewoon op. En dat is dan zo vervelend want dan wil ik hem gewoon vasthouden en helpen enzo.. pff.. dus toen heb ik hem via msn gezegd dat ik het er nog steeds zo moeilijk mee heb en gevraagd waarom hij nooit op mijn mail heeft gereageerd. Kreeg ik 's avonds een sms terug dat hij m'n mail nooit heeft gekregen (?) en dat hij anders heus wel had gereageerd. Heb geantwoord dat hij het voordeel van de twijfel krijgt.

Het moet toch een x gaan lukken? Maar ergens wil ik het misschien ook niet, alle touwtjes doorknippen. Ben altijd een nul geweest in loslaten. Als ik me aan iemand hecht, is dat niet zo 1,2,3 weer te ontbinden..Als ik iets doe, doe ik het goed, zeg maar.

En ik ben niet verwijtend naar hem toe maar heb er gewoon last van dat twee volwassen mensen zo met elkaar om moeten gaan. Ik schaam me niet voor m'n gevoelens en vind het niet meer dan normaal dat, als je van iemand houdt, dat je je dan kwetsbaar op durft te stellen. Misschien verwacht ik wel teveel van hem.

Inco, ik denk dat zij daarom alleen al niet de 'ware' voor ons kunnen zijn. Gewoon afwachten tot we iemand treffen die niet kinderachtig doet en wel normaal met iemands gevoelens om kan springen. Stel je voor dat wij een lange relatie met deze mannen gehad zouden hebben, zouden we dan dit 'probleem' niet steeds tegen zijn gekomen?

We komen er wel. Anders krijgen we morgen vast wel de antwoorden