ik had 1.5 jaar een relatie met hem..we woonden niet samen maar wel 20min van elkaar vandaan en zagen elkaar geregeld.we hebben een moeilijke tijd samen gehad maar daar zijn we samen altijd uitgekomen (hij is vreemdgegaan) maar de afgelopen tijd ging het zo goed!! ik voelde me zo happy, iedereen om me heen vond me ook stralen ik was echt sinds lange tijd in mijn leven weer echt gelukkig.
Totdat hij vorig weekend zei dat hij wo, do en vr naar cursus moest in Tilburg van zijn werk.(hij woont zelf in regio rotterdam, dus toen gingen er bij mij weer allemaal alarmbellen af! maar oke, ik gaf hem voordeel van de twijfel en dacht ik wacht wel af of hij me die dagen gaat bellen (want voorheen toen hij vreemd ging nam hij zijn telefoon niet op en belde niet en liet niks van zich horen) dus oke, het was woensdag en hij belde en donderdag ook! ik was vol van verbazing en voelde me zelfs schuldig dat ik hem in eerste instantie wantrouwde.donderdag avond zei hij zelfs nog dat hij van me hield! en we spraken voor vrijdagavond af. Hij zou bellen als hij thuis was en dan zou ik naar hem toe gaan. Toen het vrijdag 19.00 was geworden stuurde ik hem een sms of hij al wist hoe laat ongeveer. -geen reactie-, ik bleef bellen tot de volgende dag 11.00 en toen nam hij op en zat hij in de trein terug..ik wist genoeg! maar kon niks bewijzen! ik werd boos aan de tel. en we hingen op, hij zou me nog wel bellen. ja en dat deed hij, vanmorgen om 8.15 net toen ik in de auto zat op weg naar me werk! hij heeft het uitgemaakt...ik vroeg of hij iemand anders had ontmoet..-hij ontkende- toen ik boos werd en ging huilen omdat ik DAT gewoon zeker wist , gaf hij het toe...hij heeft haar vorige maand via partypeeps ontmoet (een vriend van hem had hem op haar gewezen en had het tel. van haar) hij heeft haar vanaf vorige maand gebeld en afgelopen vrijdag elkaar voor het eerst gezien. Het was blijkbaar liefde op het eerste gezicht en hij is gelijk blijven slapen bij haar. Ze woont in tilburg. hij heeft me gewoon al die tijd in de maling genomen heeft onwijs vaak met haar gebeld (waar ik achteraf gezien dus gewoon bij zat) terwijl het zo goed ging tussen ons. Donderdag zei hij nog hoe veel hij van me hield. Ik ben er kapot van, ik wist niet dat ik zoveel verdriet kon hebben en wat doet het pijn....gelukkig heb ik hele lieve collega`s en hebben ze mij toch van weten te overtuigen dat het uiteindelijk beter is..hij heeft me al zoveel verdriet aangedaan en nu dit..hij heeft mij verlaten voor een meisje van 22..(ik ben 31 en hij ook) ik weet niet of ik ooit nog kan stoppen met huilen maar het doet zo`n pijn, ik ben hem gewoon kwijt, voor altijd...nooit zal ik meer lekker met hem op de bank zitten lekker een dvdtje kijken, dat was altijd zoo heerlijk samen lekker knus op de bank met een deken over ons heen, nooit zal ik hem meer zien, voelen aanraken, horen....ik mis hem nu al zo erg...en dan met de wetenschap dat er nu een ander meisje aan hem zit en hem belt en al die dingen met hem doet die ik zo graag nog met hem zou willen doen....god wat doet dit pijn..