Eerst wil ik jullie bedanken voor jullie reacties, jullie zeggen een paar dingen die wel zeker hout snijden. Ik had eerlijk gezegd de reactie van hoop vannochtend al een beetje oppervlakkig gelezen maar omdat ik naar de verjaardag van mijn zus moest kwam het er niet van toen al te reageren. Toch is het wel de hele dag door mijn hoofd blijven spoken en ik ben dus ook linea recta achter de computer gedoken bij thuiskomst.

Laat ik maar beginnen met het romantiseren waar Hoop het over had. Ik denk dat je daar zeker gelijk mee hebt, er is dankzij de lange verliefdheid, de afstand en de relatieve korte tijd samen een soort romantisch beeld van haar in mijn hoofd ontstaan. Ik ben me hier de afgelopen tijd steeds meer en meer bewust van geraakt en daar ik ook wel romantisch ben aangelegd (het schijnt een vissen trekje te zijn) is het iets geweest dat onbewust zo is gelopen. Ook hier heeft de afstand weer in meegewerkt, ik denk dat afstand van je geliefde toch wel romantiserend werkt. Misschien ook door dat romantische beeld dat ik van haar had heb ik dingen niet goed aangepakt of te licht nagedacht over bepaalde problemen in onze relatie.

'Echt Houden van is los kunnen laten'. Dat is wat ik mij al menigeen keer heb laten vertellen. Ik zit momenteel al een jaar in een lange afstands relatie die vanaf het begin af aan al niet makkelijk is geweest maar die mij voornamelijk de laatste tijd meer leed doet dan lief. maar ook al zie ik in dat het niet goed gaat op deze manier en ook al hou ik ontzettend van haar, waarom kan ik haar dan niet los laten, dat is toch echte liefde volgens die volkswijsheid?

Wat maakt het los laten en verder gaan dan toch zo lastig in een relatie waarin alle tekenen erop duiden dat het de verkeerde richting op gaat, of, zoals bij de meeste mensen die zich hier bevinden, een relatie die al kapot is? Ik denk eerlijk gezegd dat het een combinatie is van factoren, een combinatie tussen het gevoel, de herinneringen en de toch nog aanwezige hoop.