Eerst wil ik jullie bedanken voor jullie reacties, jullie zeggen een paar dingen die wel zeker hout snijden. Ik had eerlijk gezegd de reactie van hoop vannochtend al een beetje oppervlakkig gelezen maar omdat ik naar de verjaardag van mijn zus moest kwam het er niet van toen al te reageren. Toch is het wel de hele dag door mijn hoofd blijven spoken en ik ben dus ook linea recta achter de computer gedoken bij thuiskomst.

Laat ik maar beginnen met het romantiseren waar Hoop het over had. Ik denk dat je daar zeker gelijk mee hebt, er is dankzij de lange verliefdheid, de afstand en de relatieve korte tijd samen een soort romantisch beeld van haar in mijn hoofd ontstaan. Ik ben me hier de afgelopen tijd steeds meer en meer bewust van geraakt en daar ik ook wel romantisch ben aangelegd (het schijnt een vissen trekje te zijn) is het iets geweest dat onbewust zo is gelopen. Ook hier heeft de afstand weer in meegewerkt, ik denk dat afstand van je geliefde toch wel romantiserend werkt. Misschien ook door dat romantische beeld dat ik van haar had heb ik dingen niet goed aangepakt of te licht nagedacht over bepaalde problemen in onze relatie.

Een van de grote problemen waar ik nu mee zit is gebrek aan communicatie van haar kant. Zo lang ik haar ken is haar leven niet altijd even vlotjes verlopen. Door haar georganiseerde leven neemt ze vaak teveel hooi op dr vork en dat ook nog gecombineerd met ocd (Obsessive Compulsive Dissorder - zie de film 'As Good as it Gets') en een lange periode waarin ze weinig tijd had voor sociale contacten vanwege een drukke stage heeft ervoor gezorgd dat ik er vaak telefonisch voor haar moest zijn als steunende vriendje. En alhoewel toen ook al vaak het contact vanuit mijn kant moest komen had ik er kennelijk minder problemen mee. Ze reikte uit naar mij en er was goede communicatie, hoewel het mij toen niet zo is opgevallen dat het eigenlijk vaak om haar sores ging. Maar goed, ik zat ook gewoon lekker in mijn vel en had ook weinig sores van mijn kant. Ik was gelukkig. Toch waren er misschien wel punten van kritiek van mijn kant maar in de begin periode vond ik dat trivialere dingen en kon ik het wel accepteren. Maar toch was er zo nu en dan het gevoel dat ik een tweede plaats in haar leven innam. Dat ik mij heel vaak heb moeten wringen in haar 'drukke' schema terwijl hoe druk ik het ook had er toch altijd wel tijd voor haar te vinden/maken was. Maar misschien betekend dat ook gewoon dat ik het nooit zo druk als haar heb gehad, wie weet.

Toen is er een ommekeer geweest, waarin ik meer voormezelf op ben gaan komen om dat er de vrees in mij ontstond dat dingen meer om haar bleken de draaien dan om ons. En daarbij zat ook de gedachte dat als ik niet met haar over alles zou kunnen praten inclusief de dingen die mij dwars zaten het maar een oppervlakkige relatie zou worden. Ik wilde mijzelf volledig bloot kunnen geven aan haar, iets wat voor mij niet een makkelijke opgave is. Hierdoor veranderde de begripvolle steunende vriend in een vriend, alhoewel hij er nog steeds voor haar was, ook tegengas ging leveren.
En eerlijk gezegd denk ik dat dat een goede ontwikkeling is geweest. Zoals ik eerder al zei ben ik het gevoelensmens van ons twee, emoties zijn voor mij heel belangrijk om te delen als je tot wederzijds begrip en een betere relatie wilt komen. En na dit tegengas is zij ook wel wat gaan veranderen en dingen voelden goed.

Dan komt de afgelopen periode. Zij gaat vanaf september in Zwitserland studeren en het originele plan was dat ze eind deze maand naar nederland zou komen (wat overigens van juni naar juli naar begin august bleef verschuiven) om daarna in september naar zwitserland af te reizen. Maar dat leverde dus weer drukte op (visa, ticket, verhuizing, vrienden ontmoeten noem maar op) en dus zou ze wat minder tijd voor mij hebben zo waren haar woorden. Ik met het idee dat ze hier binnen een maand zou zijn verheugde mij daarop en maakte al allerlei plannen en was wederom begripvol voor het feit dat ze het druk zou hebben, maar heb daarbij wel vermeld dat ik het heus niet erg zou vinden als ze me eens zou laten weten hoe het met dr ging, een beetje met de boodschap ik wil geen radiostilte tussen ons. Maar goed vervolgens hoor ik anderhalve maand zelden iets van haar en het contact dat er was kwam meestal van mijn kant. Maar goed zij was happy en druk dus kennelijk had ze mij niet zo erg nodig. Ik heb mij hier zo nu en dan op zitten vreten. Wederom onstond dat gevoel dat ik me in dr leven moest wringen. Maar goed juli/augustus, dan zou alles weer goed komen zodra we weer bij elkaar zouden zijn.

Toen kwam voor mij de doodslag. Haar ouders kwamen met het plan om ter ere van haar broer, die weer terug in Taiwan was voor de eerste keer in jaren, een familie reis te organiseren. Het bericht kwam dat ze niet wist wat ze moest doen, mij of de familie, maar eigenlijk was er uit te halen dat ze wel met de familie mee moest gaan. Hiermee viel alles een beetje hard in duigen en dat heb ik dr ook duidelijk gemaakt. Maar net op zon moment dat ik me kut voelde kwam er weinig van haar behalve de voortdurende radiostilte, zij had het immers druk met verhuizen en de hele reutemeteut en dat ik hier lag te bloeden werd kennelijk wel begrepen maar.....niks. Teleurstelling sloeg om in verdriet, wat daarna omsloeg in een stukje boosheid en zo is het de laatste tijd bij mij aan het golven tussen stemmingen.

Ik ben in deze afgelopen periode naar onze relatie gaan kijken en tot de realizatie gekomen dat het zoals het nu gaat het de verkeerde kant op gaat en heb haar mijn ontevredenheden en emoties op brief toegestuurd. De reactie op deze brief werd door haar uitgesteld, wat mij dus ook al niet veel goeds deed toen ik haar onlangs op msn trof en zij me verhaal deed over haar huidige verhuisstress. Ik word aan de kant gezet voor een kamer, grrrrr. Nu meer dan een week later heb ik er nog niet echt goed met haar over kunnen praten, behalve even kort over de telefoon. Maar in de planning ligt dat we morgen eens een goed gesprek gaan hebben.

En ondertussen zit ik alweer enkele dagen te sobben en te piekeren wat ik aan moet met deze relatie,. En ik voel mij voor het eerst sinds anderhalf jaar weer echt alleen. Maar zoals ik in mijn vorige blog al zeg ik wil en kan dit nog niet los laten, ik wil vechten voor wat ik waard ben om te kijken of alles niet valt te redden.

Ik ben wat afgedwaalt van mijn originele reactie op jullie reacties merk ik maar zo heb ik jullie wel een wat duidelijk verhaal kunnen presenteren dan hiervoor, ook al is dit misschien geschikter als een losse blog, maar goed. Om toch nog wel even op jullie punten terug te komen.
Dit is de relatie die ik wil, hoe moeilijk me het soms ook lijkt om de afstanden tussen ons te overbruggen ik wil samen met haar aan onze relatie werken. Maar toch ben ik ergens ook nog wel bang voor de periode dat we langer bij elkaar zouden zijn dan een vakantie. Ik heb de angst dat dan blijkt dat we elkaar toch minder goed kennen dan we dachten en wellicht uit elkaar raken. Maar dat is een angst waarmee ik heb leren leven. Een goede vriend van mij heeft mij aangeraden om er van te genieten zolang het duurt en dat de toekomst onzeker is dus piekeren gaat niet helpen. Ik wil stap voor stap met haar gaan en dan zullen we zien hoe ver we komen. De toekomst zal dat uitwijzen. Maar voor nu zal ik niet meer vluchten! En wat dan sterker blijkt te zijn, de betovering of de gebreken dat zal dan denk ik wel gaan blijken.