De gevoelstemperatuur rond mijn hart is angstvallig laag als ik denk aan het gemis. Je niet meer zien, je niet meer horen. Ik wens maar een ding: Dat het goed met je gaat.

De naam horen of lezen is al reden genoeg om deze "hardliner" zo fragiel als glas te maken. Ik mis ze de kids van mijn ex vriendin.

Wat ik ook probeer , waar en wanneer ik ook mijn gedachten probeer te verzetten, mijn oude relatie en kinderen van mijn ex vriendin blijven door mijn hoofd rondspinnen. Ik zal met dat gegeven moeten leven. Maar het voelt als een knagende pijn.

Een soulmate vinden is het summum. Je soulmate niet meer spreken is het dieptste dal.