Ik heb het al vaker gezegd: leven tussen hoop en vrees. Ook voor haar is het moeilijk. Even recapituleren: we gleden af naar het onherroepelijke: een scheiding. Ik was te schijterig om het uit te maken, maar dreef haar naar die beslissing. Toen zij die eenmaal had uitgesproken (begin augustus was dat), begon de ellende echt. In mijn misère en verdriet, kwam ik steeds meer tot de overtuiging dat zij voor mij de enige ware is. Langzaam zijn wij weer naar elkaar toegegroeid; in het weekend, want ik zit doordeweeks dicht bij mijn werk.

Ik ben nu weer gelukkig. Maar voor hoe lang? Donderdag zwom mijn dochtertje voor haar B-diploma. Die haalde ze met vlag en wimpel. Schitterend om haar te zien genieten! Ik ben speciaal daarvoor naar huis gekomen. Samen naar McD. na het zwemmen. S. was net zo afstandelijk als de week tevoren. Het was daarom een zware week voor mij.

We zijn nog niet uit elkaar. Ik klamp mij vast aan haar; zij wil meer afstand. Samen hebben we besloten, dat het beter is om een "time out" te nemen: ik huur sinds twee maanden een flatje dicht bij mijn werk. In het weekend kom ik thuis.