Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Hoe ondraaglijk is die onzekerheid!
Ik heb het al vaker gezegd: leven tussen hoop en vrees. Ook voor haar is het moeilijk. Even recapituleren: we gleden af naar het onherroepelijke: een scheiding. Ik was te schijterig om het uit te maken, maar dreef haar naar die beslissing. Toen zij die eenmaal had uitgesproken (begin augustus was dat), begon de ellende echt. In mijn misère en verdriet, kwam ik steeds meer tot de overtuiging dat zij voor mij de enige ware is. Langzaam zijn wij weer naar elkaar toegegroeid; in het weekend, want ik zit doordeweeks dicht bij mijn werk.
Langzaam begon de zon weer te schijnen in mijn leven. We deden leuke dingen en het gevoel werd steeds beter. Twijfels blijven, ook bij mij nu nog. Maar mijn gevoel zegt, dat ik haar nooit, nooit meer wil laten gaan! De afgelopen week zagen we elkaar elke dag. Dat kwam nou eenmaal zo uit. Maar het ging heel lekker tussen ons. Dat beaamde zij ook, hoewel tegelijkertijd ze aangaf, dat (nog steeds) dat speciale gevoel ontbreekt om samen als M+V door het leven te gaan.
Maar dit weekend was zo mooi. Ten minste zo ervaarde ik het. We vreeën zo intens en gepassioneerd; zo fijn en volkomen. De sex is de laatste tijd zo goed; dat is nog nooit eerder vertoond in onze relatie. Maar toch... Die nabijheid en vertrouwd gevoel is voor haar niet voldoende. Ik hou zoveel van haar en wil alles doen (en laten!) om haar niet uit mijn leven te hoeven verliezen. Zij houdt ook van mij, maar mist "dat speciale gevoel".
Of... is er toch een ander?!? Zij beloofde mij altijd eerlijk te zijn: voor haarzelf en naar mij. Maar is ze dat ook? Kan ze dat zijn zonder mij te hoeven kwetsen? Want dat wil ze niet. Ze weet dat ik zo kwetsbaar en labiel ben.
Ik vind het allemaal zo moeilijk en verdrietig. Hoe vind ik mijn en haar geluk. Hoe moet dat nou?? Ik weet het niet meer. Het duurt niet lang meer of ik beland echt in een depressie of zo. Moest vandaag op het werk al bijna huilen. En daarbij de hele mikmak van concentratieproblemen, niet aan andere dingen kunnen denken. enz enz.
Wordt vervolgd ... ( en hopelijk meer opbeurend)....
- Gebroken hart 2's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
- No. 22 San Diego Place rallies very last Boise Country 27-16
- #Woof: Huskies Decide on Up Michigan LB Go
- How considerably does it selling price towards seize a rookie out of the portal?
- Activity THREAD: Miami Hurricanes at Temple Owls
- K-Nation Slate: 7. 3. 12
- Even more and further more, Dabo seems
- Spring Freshman Emphasize: ASU Soccer QB Jaden Rashada
- Nooit gedacht dat dit nu mijn leven zou zijn
- 2023 NFL Mock Draft: What would certainly a brewing Lamar Jackson move indicate for Round 1?
- Afgewezen door vrouw na maandenlang versierd te zijn geweest
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (25)
- Juli 2003 (12)
- Augustus 2003 (24)
Deze vragen hebben we
Deze vragen hebben we allemaal denk ik wel gehad maar we moeten er genoegen mee nemen dat ze vaak onbeantwoord zullen blijven. Eigelijk hoort het er ook niet meer toe te doen. We vertellen ons zelf vaak dat we dit nodig hebben om afsluiting te kunnen vinden maar het kan ook zonder de antwoorden want soms moet je het gewoon met onvolledige info doen.
De depressie heb ik zelf ook meegemaakt maar je zult zien dat de dagen van zwart naar grijs en langzaam naar een kleur zullen gaan. the only way 2 go is up..
het wordt minder geloof me..
misschien heb je er niks aan en misschien schrijf ik wat zelf wil horen:S:S misschien dat het helpt, of iig dat je verhaald gehoord is.
xx
Dank je LoveStoned
Maar wat het extra moeilijk maakt, is dat gevoel tussen hoop en vrees. Er bestaat best nog kans, dat wij bij elkaar blijven.... in wat voor vorm dan ook (LAT of zo). Maar misschien is er wel helemaal geen kans.... Zij weet het ook niet op dit moment. Maar wanneer wel???? Dat maakt het zo extra zwaar. Er is niks af te sluiten, want ik hoop en bid en wens dat wij samen verder gaan! Maar hoe realistisch is dat? Ik WIL ook niks afsluiten... Ik word helemaal gek van die onzekerheid, verdriet, hoop, en weet ik veel wat nog meer. Maar dat kan mij allemaal niks schelen, als wij uiteindelijk samen zullen blijven. Voor altijd zit zij in mijn ziel.
@ Gebroken Hart 2
Hi, erg pijnlijk, dat wat je beschrijft. Kan me voorstellen hoe je zielspijn in je lijf gaat zitten (i'm there as well) en je je eigenlijk ziek voelt van ellende. Het eerste en helaas enige dat in me opkomt is dat je aangeeft dat zij het even niet meer weet. Mijn eerste reactie is dat je haar met rust moet laten. Volledig. Het is meer een gevoel dat ik in mijn eigen situatie ook vol. Ik voel met hart en ziel dat ik bij mijn C hoor, maar zij is daar nu niet meer aan toe. Ze denkt dat ze het weet voor zichzelf, maar het voelt voor mij dat ze dat niet doet.
Hoe dan ook, ik ben ervan overtuigd dat je alleen vanuit jezelf en door dicht bij jezelf te staan dingen op een rijtje kunt krijgen. Misschien heeft zij dat nodig, omdat ze zo kan voelen hoeveel jij van d'r houdt en hoe zeker jij nu in je schoenen staat. Zou zonde zijn als je haar vanuit jouw liefde onbedoeld verder weg drijft, omdat zij niet de rust en ruimte kan pakken om haar eigen gevoel te ijken. Nou ja, misschien heb je hier niets aan of weet je het al.
Veel sterkte en wijsheid!!
Loslaten...
...is zo moelijk! Je hebt volkomen gelijk, HugoBos. Zij zegt zelfs, dat ik haar overrompel; nu en zelfs in het prille begin van onze relatie (20+ jaar geleden al). Dus terughoudendheid is zeker op z'n plaats. Dat probeer ik ook, maar heb een voortdurende drang om haar te volgen, te zien, te horen, te ervaren. Heet dat misschien liefde?
Ik weet zeker dat zij van mijn totale liefde overtuigd is; daar hoef ik haar niet voor "met rust" te laten. Maar zij heeft inderdaad ruimte nodig, zoals je zegt. Haar eigen plaatsje in tijd en ruimte; en ze wil weten of "het speciale gevoel" voor mij nog terugkomt zonder dat ik voortdurend om haar heen hang.
Weet je wat ook zo'n ongelooflijke eye opener is voor mij: ik ben ook zo verliefd op haar, als ik nooit geweest was; ook niet in het begin. En het ongelooflijke stomme is, dat ik dat pas ten volle kan voelen, nadat zij het eigenlijk uit had gemaakt in augustus. Waarom niet een half jaar eerder?
Ik zou je graag een advies of zo willen geven, maar ik kan het niet. Door mijn eigen situatie natuurlijk (ik denk echt aan niks anders!), maar ook omdat ik het moeilijk vind. Jullie levensfasen verschillen best wel; zij net studeren en zo in A'dam. Hoe bereik je haar? Het enige dat ik kan bedenken, is dat zij moet ervaren hoe het is met anderen. Dat klinkt hard voor jou (op dit moment), maar kan er toe leiden, dat na een langere periode (1 jr, 2 jr? Who knows...) ze weer toenadering gaat zoeken... Maar is dat voldoende voor jou om je aan vast te houden? Ga toch proberen je eigen weg te gaan (ook relaties misschien), maar weet in je achterhoofd, dat er iem. is, met wie je compleet en totaal verbonden voelt...Dat kan best zwaar zijn, maar geeft wel het gevoel dat je verder kan leven.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. groetjes, Gebroken Hart.