ik heb er een punt achter gezet, na 3 jaar worstelen kan ik niet meer, het is niemands schuld, we zijn te verschillend.
maar het doet gemeen pijn en ik zie op tegen de komende tijd.
want ik weet uit ervaring ( ben 48 jaar en dit is helaas niet de eerste ervaring met liefdesverdriet) dat de eerste dagen wel gaan, even geen spanning en stress, maar dan de 4de dag, die hakt er bij mij altijd in, dan komt het besef volledig opzetten en dat gebeurt s'nachts, ik schiet dan wakker en wil hem bellen en zijn stem horen en huil me helemaal suf.
Ik wil hier niet weer doorheen!