Toch maar weer even het van mij af tikken. In mijn vorige blog had ik het over opluchting en rust..
Daar is nu maandag dat ik aan het werk ben weer niets van te merken. Ergens is het wel rustiger in mijn hoofd maar ik blijf er nog zo mee bezig.
Ik voel me er ook raar door, ik weet dat er geen kans en hoop maar is maar toch blijft het pijn doen om te zien dat ze gewoon 'normaal' verder gaat. Net of er niets is gebeurd en of het allemaal niets betekende voor haar.

Na mijn 2 weeks of hell eindelijk opluchting. Ik kan zeggen dat ik voor het eerst weer wat rustiger kan slapen.
Ik had haar een berichtje gestuurd omdat mijn hart zij dat ik dat moest doen, en het heeft me voor opluchting gezorgd. Eerst was mijn berichtje met mijn laatste hoop verstuurd, die had ze weggenomen met haar kille reactie. Dus ik was kwaad en had zoiets zoek het maar uit! Maar omdat ze net als mij eerlijk is.. (daarom klikte het meteen goed) zat het haar toch niet lekker en vroeg ze of ik nog hoop had met het afspreken..

Toch weer mijn gebroken hart laten spreken in plaats van mijn verstand..
Toch maar weer contact gezocht na al die stilte..
Kijk of we opnieuw kunnen beginnen..
Ergens weet je waar het fout heeft kunnen gaan..

Hoop, de verschrikkelijke emotie waar je eigenlijk niet veel aan hebt..

Betekend de goede tijd dan helemaal niets voor haar..
De prachtige 3 weken waarbij je elkaar behandeld alsof je al jaren een relatie hebt..
Hebben die 3 keer bij elkaar slapen dan niets betekend, alleen maar lust..
Van de een op de andere dag ineens weg..
Net of je nooit interesse had..