En ja hoor... Het weekend was weer zwaar. Heb vlak voor het weekend contact met hem gebroken. Hij heeft voor haar gekozen en ik kan dat niet aan. Het is voor mij zo moeilijk te begrijpen allemaal. Zondag was echt een baaldag. Die dag was altijd dat wij altijd heerlijk samen wakker werden. En omdat ik zo heerlijk slecht slaap en weer eens te vroeg wakker was kon ik het moment meemaken waarop wij altijd samen wakker werden. En dat leidde natuurlijk naar een huilbui (again!!) Ben zondag wel even op stap geweest en dat was opzich best leuk. En nu... Nu begint de week weer. Weer helemaal vol gepland om maar niet aan hem te hoeven denken.

Ja... Het weekend staat al voor de deur. Heb het helemaal vol gepland. Ik niet tegen alleen zijn nu.

Weet dat het stom is maar heb hemnog iedere dag gesproken... Doet me wel goed moet ik zeggen ookal weet ik dat het nooit meer iets kan worden tussen ons.

Ik mis hem zo erg. Had echt gedacht dat ik me nooit meer zo zou voelen.Het is zo erg. Heb deze week maar een dagboek gekocht. Heb thuis geen internet en kan niet elke dag hier schrijven dus dan maar op the-old-fashion-way. Het lucht wel een klein beetje op maar het wordt er niet beter van...

Ik mis hem intens!!

Vandaag is de eerste zondag in 2,5 jaar dat hij niet wakker wordt naast mij. Althans de eerste zondag dat hij niet meer bij mij hoort en niet wakker wordt naast mij. Toen ik vanmorgen wakker werd was het eerste wat ik deed voelen waar hij ligt. Toen ik besefte dat hij er niet was heb ik non-stop gehuild. Nooit meer wordt ie wakker naast mij.. nooit meer. Ik wou dat de pijn wegging... Ik wou dat ie weer naast me lag...