De avonden zijn moeilijker. Ik mis hem zo hard. Zou hem zo graag willen bellen. Maar dan wel naar de persoon die ik vroeger kende. Zijn botte afwijzing kan ik echt niet gebruiken. Maar ik mis hem. Wat is hij nu toch aan het doen? Denkt hij vanavond aan mij? Spreekt hij misschien slecht over me? Begin meer en meer te denken dat als hij me zou zien dat hij me zooooo zielig zou vinden. Maar ik heb zo'n pijn. Weet niet waar ik ermee naar toe moet.

Ik heb hem al bijna 5 dagen niet meer gecontacteerd. Hopelijk hou ik het vol, maar ben toch daarvoor blij, ook al heb ik veel pijn. Op sommige momenten denk ik dat ik er in ga blijven, dat ik nooit meer de oude ga worden. Mijn ex zou zeggen dat ik een "melodramatisch momentje" had. Hij vond het wel schattig dat ik zo overweldigd kon zijn door de dingen, zowel positieve als negatieve dingen. Maar toen hij rust vroeg ben ik zo melodramatisch geweest (huilen, bellen) dat dat nu juist de reden is dat hij niet meer verliefd op me is. Ironisch wel. Jee, ik schrijf wel veel op deze site. Ik hoop dat ik niemand op de zenuwen werk met mijn gezaag.

Weten jullie wat ik ook zo zwaar vind, ik voel me zo ontheemd, ontworteld. Hiermee bedoel ik dat ik niet meer in mijn stamcafé kom omdat het ook zijn stamcafé is. Ik mijd de universiteit, (terwijl ik er moet zijn om mijn promotor te zien voor mijn thesis) omdat hij daar werkt. Mijn leven zoals het was is verdwenen. Ben ook bang om vrienden te verliezen omdat ik niet meer vaak buitenkom. Eigenlijk heb ik in niks zin, en toch voel ik me eenzaam. Herkennen jullie dat?
Liefs

Hoi iedereen,

Ik heb het ineens zo moeilijk, ik mis mijn ex zo vreselijk. Wat als hij al over me heen is? Misschien denkt hij wel nooit meer aan mij. Of enkel met opluchting dat hij van me af is. Gelukkig weet ik heel goed dat ik niet mag bellen, want dat doet enkel pijn en levert niets op. Kvoelde me 2 dagen wat beter en nu ineens weer stekende pijn. Auw auw auw!!

Liefs
Daph

Ik dacht dat mijn ex nog evenveel van mij hield dan ik van hem. Dat het nog goed zou komen. maar eergisteren belde ik hem om te vragen of hij nog van me hield en hij zei koudweg nee. Hij had me gevraagd om hem met rust te laten maar ik miste hem zo en dus belde ik hem een keer per dag,vaak huilend. Nu zegt hij dat hij niet meer verliefd op me is daarom, omdat ik dat niet gerespecteerd heb. maar als ik dan een keer in de stad was waar hij woont en ik belde hem een keer niet en hij hoorde van anderen dat ik geweest was, was hij teleurgesteld. En mijn smsjes en telefoontjes steunden hem wel, maar het mocht blijkbaar alleen als hij er zin in had. Maar soit ik dacht dat hij sowieso nog wel van me hield. Maar nu blijkt dat dat niet meer zo is schaam ik me dood dat ik zo achter hem aangelopen heb. Hij vindt mij zeker een vreselijk zielige loser.Ik zou graag iets doen wat aan hem bewijst dat ik het me toch niet zo aantrek, dat ik het best aankan. Maar theeft geen zin. Kvoel me zo belachelijk en klein en ik mis hem, dat is nog het ergste. Herkennen jullie dat gevoel van je gevoel voor eigenwaarde te willen herstellen?