Ik heb zo mijn best gedaan. Van Dr. Phil tot Thig Na Tan en alle goeroes daartussen heb ik opgesnoven, heb oud zeer opgeruimd, alle tegeltjes met spreuken ter harte genomen, wilde haren uitgekamd, gecontempleerd in strandhutjes overal ter wereld en toen met een zuiver hart en een zuiver geweten zonder verwachtingen ontmoette ik (he)M.

Het toch stiekem gehoopte cadeau. Het klopte allemaal zo, het universum gaf iets terug voor alle inspanningen.

Vandaag M geappt. Dacht als ik lees dat hij niets heeft veranderd en nog nergens actie op onderneemt, ik me sterker zou voelen. En toen wilde ik hem raken! Ik vertelde dat het goed met me ging, aan nieuwe hobby was begonnen en vandaag op date ging. Toen hij vertelde nog aan ons te denken en welk een bijzondere tijd we hadden beleefd, bagataliseerde ik dat. Hij had me ook op datingsite gezien.

De waarheid? Zit somber op de bank met wijn en sigaretten. Tjesis, hoe zielig ga ik nog worden dat ik dit soort acties uithaal? Diep ademhalen en mezelf vergeven.. Een gekwetst mens doet gekke dingen.

Dag allemaal,

Hoe zat het ook alweer met die verschillende fasen van rouw waar we doorheen moeten? Ik voel me in ieder geval ontzettend down. Ben vandaag voor het eerst sinds te lange tijd weer op het werk. Moet binnenkort hierover aan tafel met leidinggevende en iemand van P&O (die toch al niet zo'n fan van mij is). Ik werk niet in een omgeving waar veel begrip zal zijn voor einde relatie. Ook dit zal wel overgaan....

Volgens mijn psych is M al getrouwd en wel met zijn moeder.... Hij heeft zelf ook vaak gezegd dat hij veel later dan andere mensen zelfstandiger werd. Zijn moeder deed alles voor hem en hij zegt zelf ook dat zijn ouders hem niet goed hebben voorbereid op het leven. Ziin moeder regelde en zorgde voor hem. Na het overlijden van zijn vader is de zorg omgedraaid en zorgt hij voor zijn moeder.

Dag allemaal,

Heeft iemand hier ervaring mee? Op sexueel gebied ging het tussen M en mij niet van een leien dakje. Hij was nogal geremd en ik hield me daardoor in. Toen hij afstand begon te nemen, was zijn 1 van zijn reacties dat hij moeite heeft met intimiteit. Ik heb hem weleens op de man af gevraagd of hij misschien homo was, of hij daar weleens mee geexperimenteerd had of wel eens verliefd was geweest op een man. Dit ontkende hij ten stelligste. Niet overdreven ofzo, waardoor ik nog kon hebben getwijfeld.

Vandaag realiseer ik me pas hoe belangrijk M in mijn leven is geworden. Ik voel me eenzaam. Alleen zijn kan ik goed, maar wil het niet. Vriendinnen wonen ver weg, buren blijven binnen want het regent, niemand van familie heeft tot nu toe gevraagd hoe het eigenlijk met me is. Vriendin was er gisteren en daardoor voel ik me vandaag nog eens extra alleen.

Vandaag vrije dag en mijn uitje was bezoek aan psych. Ik ga nu sporten, alleen.

Ik voel me verlaten en eenzaam.

Iedereen hier zal de ups and downs herkennen. Zo denk je 'her gaat goed, het moet zo zijn', het volgende moment denk je 'dit doet zeer, het klopt niet!' en dan alle gedachten en gevoelens daartussen nog...

Donderdagavond was ik zo verdrietig dat geen contact met M moeilijker was dan wel contact. We hebben geappt en elkaar gesproken aan de telefoon. Hij lijkt zorgzaam, zegt dat hij verdrietig is en veel nadenkt over mij, over ons en over zichzelf. Hij heeft nog nooit zulke intense gevoelens gehad als voor mij, maar het ging gewoon niet meer.