Bestes Chalonda,

Ik durf je helaas niet te vertellen in welke fase je je nu bevind. Volgens mij loopt het ook veelal door elkaar en wisselt het zich af. Ik vind het knap van je dat je nog kan reageren op berichten van M, ook al voel je je ontzettend rot. Ik herken je verhaal op dit punt zo goed. Ook ik heb de laatse dagen 'savonds thuis gezeten. Eenzaam en een flinke confrontatie met de werkelijlheid. Veel te veel tijd om na te denken. Begrijp me niet verkeerd, nadenken is juist goed in mijn ogen, maar bij mij neemt het alles over. Helaas hadden vrienden geen tijd en was ik aangewezen op mezelf. Daarnaast ben ik van mezelf uit juist een gezonde eter en sportief aangelegd. Dat is nu wel heel ver te zoeken, al probeer ik wel een goed eetritme aan te houden.... ik rook als een ketter... onherkenbaar. Daarnaast heb ik altijd goed gepresteerd op mijn werk, maar de laatste weken laat ik veel steken vallen. Het lijkt ook alsof mensen zich tegen me gaan keren en me op mijn zwakte proberen te pakken, ook al weten de meeste niet eens wat er speelt. Dit zal ongetwijfeld meer te maken hebben met mijn kijk op alles, dan dat dit werkelijk waar zo is. Ik vind het ontzettend goed dat je er alleen al aan denkt om weer te gaan sporten. Daar ligt al een goede inzet als je het mij vraagt. Ik ga je voorbeeld maar eens volgen Kan geen kwaad lijkt me zo.

Die fases... geen idee, ergens schijnt er ook woede te komen, nou die fases heb ik nog niets van gemerkt, alleen heel erg veel pijn en verdriet.
Ik probeer er heel erg voor te waken om niet langer dan enkele uren per dag alleen thuis te zijn (afgezien van de nacht dan uiteraard)

Maar ik herken het heel erg goed hoor Chalonda, mijn verstand weet exact wat er moet gebeuren, mn gevoel... is er klaar mee, wil niet meer, boeit het niet meer, mijn verstand wint tot nu toe nog net met mezelf te dwingen om door te gaan, met werk, met sporten, met sociale contacten op blijven zoeken, plezier beleef ik er niet aan, alles is grijs en vlak en lijkt zinloos, maar ik ga door.

Tijdens mn laatste sessie bij de psycholoog heb ik wel weer een paar dingen over mezelf geleerd, ergens heel diep in mij zit er iets wat heel erg bevestiging nodig heeft, bevestiging van buitenaf en dan specifiek van mijn ex.
Datgene wat me het meeste pijn en verdriet doet, is dat ik nu niet meer de belangerijkste persoon in haar leven ben... alleen dit typen zorgt er al weer voor dat de tranen over mn wangen rollen...
Omdat ik niet van mezelf hou, heb ik het nodig dat iemand anders van me houdt... daar zal ik mee aan het werk moeten, maar hoe... daar ben ik nog niet achter.

Probeer, hoe moeilijk ook, door te gaan met jezelf te dwingen Chalonda, het voelt voor mij heel erg als zwemmen tegen de stroom in, het kost enorm veel kracht en energie, je gaat niet vooruit en zelfs een beetje achteruit, maar als je stopt met zwemmen... dan ga je nog veel harder achteruit... dus probeer te blijven zwemmen en hoop dat de stroming later afneemt of dat iemand je uit de stroming helpt vissen of (en dat is het beste) dat je langzaam aan weer steeds meer kracht en energie krijgt en wel tegen de stroom in vooruit weet te komen.

Sterkte Chalonda