Iedereen hier zal de ups and downs herkennen. Zo denk je 'her gaat goed, het moet zo zijn', het volgende moment denk je 'dit doet zeer, het klopt niet!' en dan alle gedachten en gevoelens daartussen nog...

Donderdagavond was ik zo verdrietig dat geen contact met M moeilijker was dan wel contact. We hebben geappt en elkaar gesproken aan de telefoon. Hij lijkt zorgzaam, zegt dat hij verdrietig is en veel nadenkt over mij, over ons en over zichzelf. Hij heeft nog nooit zulke intense gevoelens gehad als voor mij, maar het ging gewoon niet meer.

Het is zo verleidelijk om hoop te koesteren door zijn woorden. Ik MOET me concentreren op zijn 'het ging niet meer' en 'ik zal in de toekomst nog vaak aan ons denken' en MAG niet vasthouden aan zijn andere woorden. Ik weet dat hij altijd ambivalent is en aanhanger van het harmoniemodel. Een zachte heelmeester...

Ik krijg mijn gedachten niet goed op een rijtje. Ik drink teveel en rook als een schoorsteen. Niet goed. Ben ook kwaad! Hij heeft het gewoon laten afweten! Mooie woorden en hij begrijpt alles, maar actie? Ho maar! We hebben zo'n mooi cadeau gekregen door zo verliefd te mogen worden... Hij heeft het echte cadeau niet eens uitgepakt! Toen het er op aankwam om een volgende fase in te gaan, is hij gewoon afgehaakt! M is nooit volwassen geworden, alles werd voor hem gedaan, hij heeft zichzelf nooit geconfronteerd, niets gedaan met al mijn initiatieven, op alle gebieden in zijn leven nooit echt voor iets gekozen, nooit ergens voor gaan staan. En nu? 'Het ging niet meer', ach niet kiezen is ook een keuze...