Sinds donderdag is het uit. Na drie en een half jaar. Ik ben er kapot van. Ik leef in een soort roes. Ik hou zo ontzettend veel van hem, en ik wil graag mijn leven met hem delen. Ergens in mij zit nog hoop dat dat ook wel zal gebeuren, maar ik weet dat dat niet goed is, hopen. Ik leef dag voor dag, probeer mijn dagen te vullen met sporten, studie en vrienden. Ik voel me zo leeg. De helft van mijn identiteit is weg. Ik had me nooit kunnen voorstellen dat het ooit uit zou gaan. Ik wil hem bellen, spreken, zien, vasthouden... hoe doe ik dit?