Is dit het nu? Een leven met zogenaamde 'sociale' verplichtingen; verjaardagsfeestjes van familie en de jaarlijkse barbecue met vrienden. God, wat is alles ineens saai geworden in vergelijking met de gevoelens die ik voelde als ik bij je was.
Mijn beste vriendin en haar man kunnen al jaren geen kind verwekken, maar gaan daarentegen wel de hele wereld rond als therapie en zijn net terug uit Brazilië. Zij is jaloers op mijn kind, ik op haar wereldreizen. Zij praat er niet over met me, net als ik mijn heimelijke verliefdheid voor haar verberg. Samen zwijgzaam en alleen.
Ik mis je, Koen, met jou was ik op reis in onze eigen kleine onmogelijke wereld.

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Triest dat je op je dertigste er pas achter komt wat echte verliefdheid is. Had ik je maar eerder ontmoet. Elke dag is er wel een moment dat ik aan je denk. Zelfs na al die weken. Soms rijd ik in de omgeving van je bedrijf, maar ik durf er nooit dichtbij te komen. Ik had verwacht dat de verliefdheid snel over zou gaan, maar ik kan de ontmoetingen maar niet vergeten. Er is nooit iets gebeurd, maar in mijn hoofd des te meer. Ik ga naar bed denkend aan je en sta op met jou. Weet me geen raad meer. Waar is het einde..............is er wel een einde?