Vandaag had ik een zeer kort telefoongesprek met Henk.
Ik denk niet dat hij het beseft, maar ik mis hem verschrikkelijk. Het is nu een maand geleden, maar ik heb er nog steeds verdriet om. Hij was/is zo speciaal, als we samen waren, voelde het alsof ik heel de wereld aan kon. Ik voelde me zo speciaal. De tijd die we samen hebben doorgebracht in SFH. Het begon allemaal met "die ene blik". Ik voelde iets, wat wist ik toen niet, maar toen hij me kort daarna belde en smsjes stuurde, wist ik dat ik niet de enige was die zich zo speciaal voelde. We konden het allebei omschrijven als een speciaal gevoel, toch een soort verliefdheid, aantrekkingskracht. Maar wat kon ik er nu mee doen, jij had een vrouw, dus ik wachtte maar af. Tot de smsjes begonnen met "wat zou je doen als..."...