Zo zag ik m'n ex van een maand of 3 geleden (zie mijn vorige nogal jammerige blog waarin ik haar nogal ophemel), vorige week weer eens. Haar ontwijken is lastig genoeg in onze situatie en op een kort babbeltje na bleef het contact oppervlakkig.

Het ging gelukkig een stuk beter met me. Haar aangesproken en ik wilde graag even bijpraten, want dat hadden we na de breuk nog niet gedaan en ze stemde toe...

Je was in mijn leven... een jaar lang, mijn gelukkigste tijd. Maar ik moest op een gegeven moment zo vechten om je bij me te houden. Had alles voor je over, gaf je de ruimte als je die nodig had. En dat voelde voor jou nieuw, je was het niet gewend dat iemand je zo op een voetstuk plaatste. We gaven het de tijd, maar we kwamen nooit verder. Het brak ons op.