Voel me weer ongelovelijk k*t. Leeg en zinloos. Realiseer me in een keer dat ik niet alleen aan het idee moet wennen dat er een andere vrouw is, maar ik zie hem ook niet meer. We zagen elkaar altijd. Aan of uit, samen of niet samen, altijd wel even contact. Ik heb al eerder geprobeerd het contact op te zeggen, maar dan kwam ik er toch weer op terug. Maakte mezelf wijs dat ik het allemaal beter kon verdragen, als ik hem maar weer even had gezien. Ben bijna weer zo ver. Geloof niet dat ik het aan kan allemaal. Ben zo bang dat ik hem toch weer ga bellen of schrijven. Ik doe het niet. Elke dag ben ik aan het aftellen dat ik het niet gedaan heb (nog maar vier dagen geleden dat ik hem gezien heb). Eerder was hij dan toch ook weer blij als ik me weer meldde, maar dat kwam omdat hij ook alleen was. Nu is er weer een vriendin. Hij heeft geen behoefte aan contact met mij. En wat als die vriendin er al niet meer is? Dan nog moet ik volhouden. Voel me weer zo verdrietig. Wil zo graag toegeven aan m'n verlangen. Heb er bijna nog meer pijn voor over .... Snap in een keer niet meer waarom. Waarom ik het mezelf zo moeilijk maak. Waarom ik me er gewoon niet bij neerleg dat het uit is en hij voor een andere vrouw heeft gekozen, zodat we gewoon weer ouderwets contact kunnen hebben. WAAROM KAN IK DAT NIET??? Ben nu bijna zo ver dat ik denk, ik ga hem bellen, probeer nu alleen te denken. Is goed, ga maar bellen, maar daar kun je ook tot volgende week mee wachten, toch? Of in ieder geval tot morgen. In de hoop dat de aandrang dan niet meer zo groot is. Ik kan toch op zijn minst een half uur wachten... ik weet het, niet doen... en zeker niet op Valentijsdag..k*tdag