Al dagen maak ik me bedenking wanneer de afstand is komen op zetten. In feite niet zo moeilijk. Apart dat het momentum zo fris en helder in mijn geest zit. Kwam ik te dichtbij. Zeker wel.. De angst sloeg haar rond de oren. Afhankelijk worden van iemand , nee bedankt. Gevoelens krijgen nee bedankt. Het gaf haar paniek aanvallen welke ze absoluut wou vermijden. Herhaaldelijk vertelde ze me, hoe dichter jij komt hoe verder ik terug stap. Dit gedrag was me al bekent van haar. Moeilijk om daar mee om te gaan als je zelf zo niet bent. Altijd nadenken afwegen , had veel weg van een spelletje.

Alleen zijn er hier geen winnaars. Herhaaldelijk heb ik me een nieuwe tactiek opgedrongen. Echter je ware ik mag je niet verloochenen. Dan maar voor de volledige openheid. De afstand was reeds al aanwezig. Hier en daar een toenadering waar er grenzen werden overschreden. Met wat alcohol kwam de ziel naar boven. Hoe snel dat deurtje openging des te sneller was dat de dag nadien weer toe. Verwijten , slecht makerij , wijzen op de verschillen. Stuk voor stuk tactiek om de afstand terug te herstellen.

De laatste truc moest nog komen. Een allerlaatste bom om alles op zijn kop te zetten. Einde van een tijdperk moest het zijn. Bewust, niet helemaal maar zoals vaak toch zonder omkijken en mededogen. Of ik hem zag komen, niet helemaal. Echter het verleden had me al een stuk gewapend. Niets of niemand wordt ontzien om afstand te scheppen. Vriendschappen ondermijnd, messen gescherpt vol erin. Ook zijzelf schrok van haar eigen brutaliteit. Haar lafheid had tot uitstel gezorgd. Maar uiteindelijk vielen alle maskers af. Het grootste slachtoffer , zijzelf. De bindingsangst had weer toegeslagen. Natuurlijk was alles voorbereid. Zoals vaak moesten nieuwe bindingen voor een zachte landing zorgen. Ook voor haar zou het afzien worden. Niks beter dan nieuwe vriendschappen om de ouden draken te vergeten. Hierop was ik voorbereid.

Nee de stekker ging er niet uit. "Als het nu zou stoppen zou ik er vrede mee nemen." had ze me gezegd. De pijn zou haar ook wel bereiken. Van het verleden wist ze goed genoeg dat onze houdbaarheid overschreden was. Echter één stukje had ze niet in de hand. Dit was geen spel dat je alleen speelt. Ook de tegenpartij doet mee en staat op het veld.

Maanden had ik me kunnen voorbereiden. Ik zocht nog naar de juiste omschrijvingen. Oorzaak en gevolg was me reeds duidelijk geworden. Bindingsangst. Een kras op de ziel van het verleden. Ogenschijnlijk goed verwerkt maar binden de zone viel het me op hoezeer het haar verstoorde. Alleen als je dichtbij komt zie je de ernst van het litteken. Niet iets om mee te blinken. Moeilijk om te erkennen dat die rugzak je geestelijk zo heeft verkloot. Lastig om toe te gegeven dat na 32 jaar nog niets is verwerkt. Altijd opzoek naar nieuwe prikkels van mensen. Nieuwe vriendschappen de eeuwige zoektocht naar haar beeld van liefde. De eeuwige ontgoocheling ook. Soms gaf ze me te teken dat de weg ook voor haar zichtbaar was. Vluchtig ja want ook dit was ver voorbij de safe zone.
Bindingsangst