Vorig jaar in december, gaf hij toe vreemdgegaan te zijn. Mijn wereld stortte op dat moment in.. Ik dacht dat alles goed ging. Wij waren pas weer samen na, een maand uit elkaar geweest te zijn. Ik had maandenlang een vermoeden dat er iets niet goed was. Maar negeerde het, wou hem niet kwijt.
Vorig jaar in augustus , zag ik een foto van een meisje in zijn mobiel. Hij zei dat het de scharrel was van zijn vriend. Daar legde ik het bij neer, ik had geen reden om hem toen te wantrouwen. Na verloop van tijd begon het te knagen, en begon daar meer vragen over te stellen. Hij raakte daar geiriteerd van, waardoor ik meer argwaan kreeg.

Midden december gaf hij toe , dat hij was vreemdgegaan. Hij vertelde eerst dat het zijn collega op de foto was. Dit bleek achteraf niet zo te zijn. Hij had haar in de trein leren kennen, en ze hadden volgens hem half jaar seks. Zijn verhaal bleef maar veranderen. Waarom lieg je daar over? Is het al niet er genoeg dat je mij hebt belazerd? Verdien ik niet om de waarheid te weten?
Het enigste wat ik wou , was dat hij trouw was. Maar dat kon hij mij niet beloven.
Daarna begon het aantrekken en afstoten. Hij wou een moment voor ons gaan, en in relatietherapie gaan. Om vervolgens na een paar dagen mij weer af te stoten. Dit ging maandenlang door, omdat ik het toeliet. Na de laatste verzoening in februari, veranderde ik mijn nummer. Ik kon het niet meer, de teleurstelling en het verdriet.
Ik snapte niets meer van hem, wat hij wou. Hij kon de eene moment vertellen, dat hij erg veel van mij houdt en niet zonder mij kan. En dan paar dagen daarna mij afstoten en vertellen dat hij vrijgezel wilt zijn. Om naar een maand mij weer op te bellen dat hij mij weer mist.

Toen ik mijn nummer veranderde, had ik onze contact volledig afgebroken. Ik hoopte hiermee over hem heen te komen, Maar nu een bijna een jaar later, voel ik diep ongelukkig. Ik denk nog elke dag aan hem.

In juni kwam ik zijn stiefmoeder tegen in de stad, zij vertelde aan mij dat hij zei dat ik hem niet meer wil. En dat hij verdrietig voor zich uitkeek. Weet niet wat voor betekenis ik daaraan kan leggen.

Het voelt alsof ik alles op automatische piloot doe, mijn studie en bijbaan. Zie nergens het nut meer van in. Ik heb geen zin om met vriendinnen af te spreken. Dit omdat ik jaloers ben, dat zij hebben wat ik heb kwijtgeraakt. Ik mis hem zo.