Morgen is het drie weken geleden dat mn ex mn verjaardag verknalde. Ik heb na een paar smsjes van hem waarop ik niet meer heb gereageerd, niets meer gehoord of gezien, we hebben geen contact meer gehad.
Het gaat "naar omstandigheden" best goed met me. Heb gelukkig mijn werk en andere afleidingen. Ik denk wel veel aan mn ex en aan ons, maar het wordt wat minder. Ik zoek afleiding en dat lukt aardig. Af en toe een terugslagje of een mis-aanval, maar dat hoort erbij en is te verdragen.
Ik weet voor mezelf nu zeker dat we nooit meer samen zullen zijn. Ik heb er 2 jaar over gedaan om dit zeker te weten, altijd was er die twijfel en onzekerheid, en maar weer proberen want stel je voor dat.....!? Ben naar een hele bijzondere therapeut geweest die me ook veel inzichten heeft gegeven.

Mocht hij hier nog aan de deur komen, waar ik niet van uit ga, dan zal ik hem wegsturen. Ga niet meer naar hem luisteren of dingen proberen te begrijpen.
Gister zag ik mn ex voor mijn huis langs fietsen. Ik voelde even een schok door me heen gaan en kreeg harrtkloppingen. Maar de paniek die ik voorheen weleens voelde, bleef uit! Ik had ook niet de neiging contact te zoeken (had ik eerder weleens als we elkaar niet meer zouden zien en we elkaar per ongeluk toch ergens tegen kwamen)
Wel merkte ik dat het de hele dag invloed had dat ik hem hooguit 2 seconden had gezien. Moest daardoor gisteren meer aan hem denken dan daarvoor en dat vond ik wel lastig. Ook vind ik het vervelend en onzinnig dat er veel leuke herinneringen boven blijven komen. Maar ja, ik doe er niets meer mee. Volgens mij ben ik flink met de verwerking bezig en is mn hart langzaam aan het genezen.

Nou, dit moest ik blijkbaar even kwijt..

Stijntje