Hoi Liesje-23,

ik begrijp precies wat je bedoelt. Nadat ik te horen kreeg op 22 maart dat ze me niet kon geven wat ik wilde (weet nog steeds niet wat dat dan zou zijn) en het over was heb ik haar daarna toch nog wat mailtjes gestuurd. Kleine 2 weken later hebben we nog even een klein uurtje aan de telefoon gezeten. Was een heel raar gesprek, althans, het was niet meer de toon die je zo gewend was. Aan de ene kant voelde het fijn om haar stem weet te horen en het ook gewoon even over koetjes en kalfjes te hebben, maar toch was er dat onderbuik gevoel...

Daarna ben ik de "sukkel" geweest die haar daarna weer sms-jes ging sturen. Over hoe ik me voelde, dat ik haar en haar zoontje zo miste, dat ik het maar niet begreep en ga zo maar door. Niet lang daarna kreeg ik een mail, dat ze daar absoluut niet van gediend was. Dat ons samen zijn niet meer dan een intermezzo was, niks gedeeld, niets gemeenschappelijk, dat ik de balans volledig kwijt was, ze de herinneringen niet meer kon koesteren en dat mijn berichtjes z'n doel hadden bereikt: de deur is definitief dicht!

Dat doet enorm veel pijn kan ik je zeggen. Maakt je boos en ontzettend verdrietig. Ben ik dan alleen maar een speelbal geweest, iemand die je even nodig had om daarna je eigen pad te gaan, wist ze wel wat liefde was en ga zo maar door. Die woede, opgewekt door haar, heb ik aan haar gestuurd. Weer die %^&* sms : ) Ik kreeg daarop een mail dat het haar speet dat ik die woorden zo opvatte, dat ze me wilde herinneren als een goed mens en ze me geluk wenste. Daarop heb ik een mail gestuurd met ook een positieve boodschap, hoe ik me haar zou herinneren (alleen maar positief).. Daarna toch de fout weer ingegaan. Zo nu en dan wat mailtjes gestuurd, met enkele gedichten van mij die hier ook te lezen zijn, soms een sms-je. Dit keer gewoon over hoe ging met haar, "koetjes en kalfjes". Eigenlijk allemaal tegen beter weten in. Wetend dat ik niets meer van haar zou horen. Wetend dat ik uiteindelijk die herinnering zou zijn en door mijn foute acties het beeld alleen maar verder zou doen vertroebelen.

Gister had ik echt een off-day... Heb haar gebeld. Op haar mobiel. Kreeg toen een voice mail. Die heb ik maar niet ingesproken, want had haar liever "live" gesproken. Zou ook niet echt weten waarom. Niet om boos te worden of wat dan ook, maar gewoon zoals jij zelf ook al zegt, gewoon willen weten hoe het nu gaat.

Het valt allemaal niet mee, maar ik kan je uit eigen ervaring zeggen dat een sms, mail of telefoontje, zoals het "vroeger" was niet meer dezelfde lading heeft. Het kan je meer pijn en verdriet bezorgen dan je nu op dit moment al hebt. Ik begrijp je volkomen, want ik heb die fouten reeds gemaakt.

Sterkte meid!